Rosalie Tyler
Een zenuwachtig gevoel raasde door haar lichaam, terwijl ze stond te wachten naast het simpel opgebouwde houten podium. Haar blik bleef hangen op de burgemeester, zonder dat ze echt hoorde wat de vrouw sprak. De toespraak kon haar niet zoveel schelen, ze had waarschijnlijk toch wel woorden van het Capitool doorgespeeld gekregen die ze verplicht moest vertellen. Als ze dat niet zou doen, dan zou het vermoedelijk de galg als gevolg hebben. Ook bij de video, die overduidelijk gemaakt was door het Capitool, keek de jonge vrouw weg. Ze kon er niet tegen dat het Capitool zichzelf nog op probeerden te helderen. Na alles wat ze hadden gedaan.
Voordat ze het podium op liep, wierp Rosalie nog even kort een blik op haar eigen familie. Op haar ouders, op haar vriend. Ook zij zouden haar een aantal weken moeten missen. Maar zij zou terug komen, bedacht ze zich - terwijl ze zacht beet op haar onderlip. De andere families hadden die zekerheid niet.
"Beste familie, vrienden, kennissen. Ik ben Rosalie Tyler, dit jaar zal ik de mentor zijn van onze tributen. Ik zal er alles voor doen om één van hen terug naar huis te brengen," haar stem trilde terwijl ze sprak. "Ik leef mee met de families en vrienden van de tributen die straks naar het Capitool zullen worden gebracht, meer dan hoop op een goed einde en een goede training kan ik de tributen niet schenken." Aarzelend liep ze af op de bol aan haar linkerkant, waar papiertjes met daarop honderden namen van meisjes in zaten. Ze stak haar hand in de bol en trok er een papiertje uit.
"De vrouwelijke tribuut van district 7," haar stem trilde alleen nog maar meer, terwijl ze het papiertje met handen die net zo trilde open vouwde. "Hilly Hilton."