Under The Dome

Het gebeurde allemaal zo plotseling, het ontstaan van de grote koepel die om het dorpje Chester's Mill stond. Waar hij vandaag kwam en waarom hij er stond, wist niemand. Wat al gauw wel duidelijk bleek, was dat het aanraken van de koepel een grote schock door je lichaam liet lopen. Ook, was het niet goed afgelopen met de mensen, dieren en voorwerpen die op de grens stonden van buiten en binnen de koepel.

Al gauw sloeg de chaos toe in het dorpje. Waar moesten ze eten of water vandaan halen, of medicijnen? Immers, raakte dat steeds sneller op. Het overleven wordt telkens lastiger. En de mensen buiten de stad, zijn niet in staat te helpen. Zelfs een raket, breekt niet door tot binnen de koepel.

In deze RPG spelen wij beide een aantal dorpelingen binnen Chester's Mill, we zullen niet de gebeurtenissen van de serie zelf volgen. We richten ons puur op het overleven binnen de koepel en kunnen er zelf gebeurtenissen bij verzinnen.

Invullijstje:

Code:

[b]Naam:[/b]
[b]Bijnamen:[/b]
[b]Leeftijd:[/b]
[b]Geslacht:[/b]
[b]Innerlijk:[/b]
[b]Uiterlijk:[/b]
[b]Extra:[/b]

Posts van minstens 50 woorden! ~

Naam: Vanessa Anderson
Bijnamen:Bellus
Leeftijd: 21
Geslacht: vrouwelijk
Innerlijk:verlegen, onzeker, zachtaardig, slim
Uiterlijk:http://media-cache-ak0.pinimg.com/236x/a7/ff/53/a7ff534ee00ca366206eafc4bacac7a2.jpg
Extra: tattoo met de naam van d'r moeder

Naam: Kristen Caller
Bijnamen: ~
Leeftijd: 18
Geslacht: vrouwelijk
Innerlijk: Kristen is eerlijk en houdt ook van rechtvaardigheid. Soms geeft ze iets te snel haar mening, wat irritant kan zijn.
Uiterlijk: http://i.kinja-img.com/gawker-media/image/upload/s--TnVGPp1c--/c_fit,fl_progressive,q_80,w_636/653511919560363814.jpg
Extra: ~

Naam: Topaz McGee
Bijnamen: Topa, Top, Topy
Leeftijd: 19 years
Geslacht: vrouwelijk
Innerlijk: Topaz is er outgoing, ze heeft een vurig karakter en is ook zeker niet bang om voor zichzelf op te komen. Ze kan af en toe wat te fel en heftig reageren, waardoor ze sommige mensen laat afschrikken.
Uiterlijk: http://data3.whicdn.com/images/118600444/large.jpg
Extra: Topaz heeft ooit van haar vader (die bij de politie werkt) geleerd hoe ze om moet gaan met een geweer.

Naam: Aaron Les Mills
Bijnamen: Casanova
Leeftijd: 20 years
Geslacht: Mannelijk
Innerlijk: Aaron is nogal een flirterig en charmant type, hij is dol op de aandacht van vrouwen en dat is al een groot deel van zijn leven zo. Ook op de middelbare school, kreeg hij al veel aandacht van de meisjes uit zijn klas. Echter, is hij ook erg goed in het manipuleren van anderen zodat hij krijgt wat hij wilt.
Uiterlijk: http://data1.whicdn.com/images/128809238/large.jpg
Extra: Er staan al genoeg gebroken harten op zijn naam, waardoor zijn reputatie in Chester's Mill niet al te groot is.

Li, doe jij er nou nog een 2e char bij?
En dit is een voorbeeldje; http://meespeelverhalenforum.forumpje.nl/view/id/5/d/wolfgame

Topaz zat naast haar vader in de politieauto, er heerste een doodse stilte. De twee hadden al een aantal minuten niets meer tegen elkaar gezegd. Maar dat was ook niet echt nodig. Ze hadden in hun levens wel genoeg met elkaar gepraat om een moment te zwijgen. Ze staarde in gedachten verzonken uit het raam, totdat de auto met een ruk tot stilstand kwam. Haar vader stapte – zonder iets te zeggen – uit, Topaz volgde zijn voorbeeld en klikte haar riem los. Ze stapte de auto uit en probeerde te achterhalen waar haar vader naar keek. Ze fronste toen ze het omhooggekomen zand zag, dat een eindeloos spoor achter leek te laten. De man voelde in de lucht, waarna zijn hand ergens tegen opknalde. Waarna hij een schok kreeg. “Het lijkt wel een koepel..” hoorde ze haar vader mompelen, waarna de man opstond en weer de auto instapte. “Dit moeten we aan de rest van de stad duidelijk maken.”

Aaron liep rustig door de straat van Chester’s Mill, zijn gedachten waren gericht op de telefoon die hij in zijn hand hield. Totdat hij het geluid van de omroepcentrale van de stad hoorde. Wat nu weer? De politie bracht wel vaker berichten uit, die dan door de hele stad te horen waren. Meestal waren ze niet zo ernstig. Maar toch, was het de moeite waard om te luisteren. “Laat iedereen bijeen komen op het stadsplein, dit is voor ieders veiligheid,” klonk het bericht. De man fronste, maar zette zich – weliswaar met tegenzin – er tot aan in de richting van het stadsplein te lopen.

Vanessa zat vlakbij het stationsplein op een bankje. Ze was naar haar favoriete afspeellijst op haar telefoon aan het luisteren. Vlakvoor ze hier kwam had ze ruzie gemaakt met haar vader. Vanessa tekende veel en dat vond haar vader maar niets. Hij had de tekening verscheurd die ze gister had gemaakt. Ze had een foto nagetekend waarop een knuffel tussen haar en d'r moeder was afgebeeld. De moeder van Vanessa was twee jaar geleden overleden. Het verscheuren van de foto was voor haar reden genoeg om weg te gaan. Ze keek even naar de tattoo aan de binnekant van haar rechterarm. Plotseling zag ze allemaal mensen naar het stationsplein lopen. Vanessa besloot om te gaan kijken.

Kristen was aan het winkelen. Ze had een nieuwe blazer gekocht, aangezien haar kat haar oude had gesloopt. De winkel waar ze haar kleding kocht was erg duur, dus echt blij was Kristen niet met de streek van haar kat. Nu ze toch in de stad was kon ze net zo goed meteen boodschappen doen. De supermarkt was immers vlakbij. Eenmaal aangekomen, was er totale paniek in de winkel. "Ga naar het stationsplein, doe het voor je eigen veiligheid!", had een man geroepen. Kristen besloot maar te luisteren en ging weg.

Topaz volgde haar vader op de voet naar het stadsplein, hij had de omroepstudio zover gekregen dat hij een bericht uit mocht zenden over de gehele stad. Ze ging naast een meisje van ongeveer haar leeftijd staan, terwijl haar vader doorliep naar de andere agenten. Ze knikte het meisje even toe. Waarna ze haar aandacht verplaatste naar de agenten, ze waren druk in overleg en uiteindelijk deed één van hem – Topaz herkende hem vaag – een stap naar voren. “Iedereen, blijf zo dit als mogelijk bij elkaar en vermijdt de randen van de stad. Er is iets mis en we weten niet precies wat het is. Maar voor ieders veiligheid, blijf bij elkaar. Wij gaan het onderzoeken en vertellen jullie meer zodra we iets weten.” Ze fronste, konden ze niet gewoon vertellen over de koepel? Haar vader – en zij ook overigens – had het toch met eigen ogen gezien?

Aaron was op zijn dooie gemak naar het stadsplein gewandeld, terwijl de rest allemaal in rep en roer leek te zijn. Hij streste niet zo snel, en ook vandaag bleek dat maar weer. Hij ging naast een meisje met blonde haren staan. Als die hele toespraak weer onzin zou zijn, zou hij misschien nog een beetje lol kunnen hebben met het meisje. Als ze niet afgeschrikt werd door zijn reputatie als hartenbreker. Hij glimlachte haar zijdelings toe. ”Hey.” Hij luisterde maar met een half oor naar de agent. Hij kon nog net opvangen dat ze op het plein moesten blijven, dat er nader onderzoek gedaan zou worden en dat ze nogmaals bij elkaar moesten blijven. Whatever.

Vanessa luisterde aandachtig naar de agent, die aan het woord was. Er kwam een jongen naast haar staan. ”Hey.” Had de jongen haar gegroet. Vanessa glimlachte verlegen. "Hoi, ken ik jou?"
Ze kon zich niet herinneren dat ze deze jongen ooit eerder had gezien. Waarom sprak hij haar zomaar aan? Zo leuk was ze toch niet?
Kristen keek een beetje verward. Ze begreep niet zo goed waar de agent het over had. Kristen zzag een ander meisje staan, misschien zou zijn haar meer kunnen vertellen. Ze liep naar het meisje toe. Hallo, kun jij mij vertellen wat er nou precies aan de hand is?

Aaron glimlachte enkel breder, toen het meisje vroeg of ze hem kende. "Nope, maar nu kennen we elkaar wel," merkte hij droogjes op. "Ik ben Aaron, en jij bent?" Hij was eigenlijk lichtelijk verrast geweest dat ze hem niet herkende, de meeste dames in Chester's Mill kende hem als een ongelooflijke klootzak. Misschien dat het zo ook maar beter was.

Topaz keek opzij naar het meisje dat naast haar stond, die was begonnen tegen haar te praten. "Hallo, kun jij mij vertellen wat er nou precies aan de hand is?" Het meisje knikte voorzichtig. "Jep. Ik reed vanmorgen met m'n vader door de stad, en er staat een soort koepel om de stad heen. Je kan er gewoon met je hand tegenaan bonken, echter krijg je dan wel een schok. We weten niet precies wat er aan de hand is.. Maar het klinkt niet echt goed."

Vanessa voelde zich een beetje ongemakkelijk. "Nope, maar nu kennen we elkaar wel," had de jongen droogjes opgemerkt. "Ik ben Aaron, en jij bent?"  "Ik ben Vanessa," zei ze voorzichtig." Toch wist ze wel een glimlach op te zetten. Ze keek weer even naar d'r tattoo. Ook die had voor een ruzie gezorgd tussen haar en d'r vader. Toch was ze blij dat ze hem had laten zetten.

Kristen wachtte rustig het antwoord van het meisje af. "Jep. Ik reed vanmorgen met m'n vader door de stad, en er staat een soort koepel om de stad heen. Je kan er gewoon met je hand tegenaan bonken, echter krijg je dan wel een schok. We weten niet precies wat er aan de hand is.. Maar het klinkt niet echt goed." "Nou dat gebeurt ook niet elke dag, zullen we maar zeggen. Ik ben Kristen trouwens. En dankje."

Aaron merkte dat het meisje zich een beetje ongemakkelijk voelde, maar trok zich er niet al te veel van aan. "Ik ben Vanessa," klonk haar stem voorzichtig. "Mooie naam. Voor een mooi meisje," klonk zijn stem charmant terug. Hij volgde haar blik naar haar tattoo. "Mooie tattoo." Nee, hij was zelf niet zo van de tattoos. Maar dat hoefde het meisje niet te weten.

Topaz had uitgelegd wat er was gebeurd. "Nou dat gebeurt ook niet elke dag, zullen we maar zeggen. Ik ben Kristen trouwens. En dankje." Klonk het antwoord van het meisje - Kristen - naast haar. Topaz grinnikte zacht. "Nee, absoluut niet. Maar ach, hebben we weer wat actie in dit dorpje. En ik ben Topaz."

Vanessa was er nog steeds niet helemaal achter waarom er een jongen tegen haar aan het praten was. "Mooie naam. Voor een mooi meisje," had de stem van Aaron geklonken. Vanessa keek weg omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Vanuit haar ooghoek kon ze zien dat Aaron naar haar tattoo keek. "Mooie tattoo." Nu durfde Vanessa hem weer aan te kijken. "Dankje," zei ze iets wat verlegen.

Kristen was erg blij dat ze een beetje wist wat er nou aan de hand was. "Nee, absoluut niet. Maar ach, hebben we weer wat actie in dit dorpje. En ik ben Topaz." Had het meisje gezegd. "Leuk je te ontmoeten, Topaz." Onder deze vreemde omstandigheden, was het toch fijn om met iemand te praten. In ieder geval beter dan zo'n nare stilte.

Aaron grinnikte zacht om de ongemakkelijkheid en de verlegen toon waarop het meisje sprak. "Dankje," had haar response geklonken. Hij gaf haar een kort knikje met zijn hoofd ter antwoord. "Dus ehm, heb jij enig idee waar deze onzin allemaal overgaat?" Hij gebaarde met zijn hoofd naar de plek waar nu nog maar een klein groepje agenten stond, hij had niet eens opgemerkt dat er een deel weg was gegaan.

Topaz had een kleine glimlach op haar gezicht, het was fijn om weer eens een goed gesprek met iemand - die niet haar vader was - te voeren. Erg populair was ze niet in het dorpje, misschien dat dit ook kwam door het feit dat ze soms nogal fel uit de hoek kwam. "Leuk je te ontmoeten, Topaz." Klonk de stem van het meisje naast haar. "Insgelijks," antwoordde ze. "Chester's Mill weet zich ook altijd wel weer te onderscheiden van de andere steden hea," merkte ze droogjes op.

Vanessa vond het maar niks als een gesprek om haar draaide. "Dus ehm, heb jij enig idee waar deze onzin allemaal overgaat?" Had Aaron gesproken. "Niet echt, ik zag allemaal mensen hier naartoe lopen en toen ben ik zelf ook maar gaan kijken. Dit alles heeft volgensmij te maken met een grote koepel." Zelfs als ze mensen, in dit geval Aaron was haar verlegenheid merkbaar. Ze had er zelf echt een hekel aan om zo te zijn.

Kristen had al in geen tijden een nieuw iemand ontmoet. Misschien was het nu ook wel goed om weer eens contact te hebben. "Insgelijks," had Topaz geantwoord. Een schuine glimlach verscheen op het gezicht van Kristen. "Chester's Mill weet zich ook altijd wel weer te onderscheiden van de andere steden hea," merkte het meisje vervolgens op. "Dat kan je wel zeggen ja"

Aaron had het meisje vragend aangekeken. "Niet echt, ik zag allemaal mensen hier naartoe lopen en toen ben ik zelf ook maar gaan kijken. Dit alles heeft volgensmij te maken met een grote koepel." Klonk haar antwoord. Een koepel? Wat voor koepel? Ging deze hele ophef om een godverdomme koepel? Wat een onzin. Echt, ze konden nog beter apen aanstellen als politieagenten. Dan zou hun werk misschien nog beter gedaan worden ook. "Tjeez, wat een onzin allemaal," verzuchtte hij. "Maar nu heb ik tenminste jou ontmoet," vervolgde hij met een flirterig lachje.

Topaz keek weer even voor zich uit, alvorens haar blik weer terug te draaien naar Kristen. "Dat kan je wel zeggen ja." Ze glimlachte. "Zullen we gaan kijken wat er nou precies aan de hand is? Als het een koepel is, neem ik aan dat 'ie aan de randen van de stad ligt." Een nieuwsgierige blik brandde in haar ogen.

Vanessa deed een poging om Aaron aan te kijken. "Tjeez, wat een onzin allemaal," had Aaron gesproken. Het enige was Vanessa kon doen, was haar schouders ophalen. "Maar nu heb ik tenminste jou ontmoet," was Aaron vervolgd. De flirtirige toon in zijn stem maakte Vanessa alleen maar verlegen.
Toch wist ze een kleine lach op haar gezicht te toveren. Ze durfde Aaron alleen niet meer aan te kijken.

Kristen had tot nu toe een goed gesprek met Topaz. "Zullen we gaan kijken wat er nou precies aan de hand is? Als het een koepel is, neem ik aan dat 'ie aan de randen van de stad ligt." Topaz had haar met een nieuwschierige blik aangekeken. "Ja is goed, hier blijven staan heeft ook niet heel veel zin."

Aaron wachtte af of de dame nog iets te zeggen had, iets als "ook leuk om jou te ontmoeten" ofzo. Maar, het bleef stil. En dus besloot hij het gesprek maar eens op gang te brengen. "Woon je al lang in Chester's Mill?"

Topaz keek even om zich heen. "Ja is goed, hier blijven staan heeft ook niet heel veel zin." Ze grijnsde breed en draaide zich om, met haar hand maakte ze een gebaar haar te volgen. "Kom, dan halen we m'n auto."

Vanessa zou zo graag willen dat het praten wat makkelijker ging. Nu kon ze haast geen stom woord uitbrengen. "Woon je al lang in Chester's Mill?" Gelukkig, Aaron stelde een vraag. Dan was het wat makkelijker. "Twee jaar. En jij?'' Als haar moeder niet was overleden, had ze hier nooit gewoond.

Kristen vond het best grappig. Zo ken je iemand niet, en zo ga je met iemand mee. "Kom, dan halen we m'n auto." Topaz was tot nu toe erg spontaan op haar overgekomen. Met een glimlach liep ze achter Topaz aan.

Aaron had de dame naast hem gevraagd hoelang ze al in Chester's Mill woonde. "Twee jaar. En jij?" Hij grinnikte zacht, vandaar dat ze zijn reputatie niet kende. "Ben hier geboren en getogen," respondeerde hij simpelweg. Jup, hij had al veel boze vaders achter zich aangekregen na het breken van een teer meisjeshart.

Topaz keek even achterom, tot de veronderstelling komende dat het meisje gewoon achter haar aanliep. Haar auto stond geparkeerd in de buurt van het stadsplein. Het was een opvallende blauwe mini, met de Engelse vlag op het dak. Ze was er nog altijd dol op. Ze opende de deur vanaf een afstandje met de sleutel en stapte in aan de bestuurderskant.

Vanessa voelde zich al iets beter. Ze had het gevoel dat het gesprek een beetje op gang kwam. "Ben hier geboren en getogen," had Aaron gezegd. "Woon je alleen?" Wauw, een wonder. Vanessa had een vraag gesteld.
 
Kristen was met Topaz meegelopen naar de auto. Ze nam even een momentje om naar de auto te kijken. "Mooie auto," zei Kristen vriendelijk. De auto had een hele mooie blauwe kleur. Na even gekeken te hebben, stapte ook Kristen in de auto.

Aaron knikte instemmend ter antwoord op de vraag of hij alleen woonde. Want ja, wereld wonder het meisje naast hem had eindelijk een vraag gesteld. "Yeah, m'n ouders gingen de stad uit en ik bleef hier."

Topaz glimlachte toen Kristen de opmerking maakte dat ze een mooie auto had. Eenmaal haar gordel omgedaan te hebben, startte ze de motor en reed ze de auto in z'n achteruit de parkeerplaats uit.

Vanessa wachtte het antwoord van Aaron af. "Yeah, m'n ouders gingen de stad uit en ik bleef hier." Vanessa knikte. Zal ze over haar moeder vertellen? Nee, dat kon wel even wachten. Ze zou er niet over liegen, maar om er spontaan over te beginnen was ook niet nodig.

Kristen vond het best leuk in de auto, die inmiddels gestart was. "Woon je al lang hier in Chester's Mill?"

Aaron droeg nog altijd dezelfde schuine grijns op zijn gelaat. "En jij, woon jij alleen?" Besloot hij maar te vragen, toen het meisje voor alsnog niets had gezegd.

Topaz hield haar ogen strak op de weg gericht. Iets wat ze zichzelf wel had aangeleerd na bepaalde.. ongevallen.. "Woon je al lang hier in Chester's Mill?" Het meisje schudde haar hoofd. "Een jaartje nu. Mijn vader had hier een baan aangeboden gekregen als agent," sprak ze met een glimlach. "Hij werkte vroeger in het leger, dus we reisden continu van her naar der. Maar hij heeft een ongeluk gekregen op één of andere missie, waardoor zijn been niet altijd meer honderd procent functioneert. Hij mocht het leger toen niet meer in," verklaarde ze.

Vanessa was weer even stil geworden. "En jij, woon jij alleen?"
Aaron had tijdens zijn vraag nog steeds zijn schuine lach. "Nee ik woon nog bij me vader. Ben wel van plan om binnekort uit huis te gaan," zei ze met een kleine glimlach.

Kristen wachtte het antwoord van Topaz af. "Een jaartje nu. Mijn vader had hier een baan aangeboden gekregen als agent," had het meisje gesproken. "Hij werkte vroeger in het leger, dus we reisden continu van her naar der. Maar hij heeft een ongeluk gekregen op één of andere missie, waardoor zijn been niet altijd meer honderd procent functioneert. Hij mocht het leger toen niet meer in," vervolgde Topaz. "Wat erg van dat ongeluk, het moet moeilijk zijn geweest."

Aaron keek even opzij naar het zwijgzame meisje. "Nee ik woon nog bij me vader. Ben wel van plan om binnekort uit huis te gaan," had ze gesproken met een kleine glimlach. "Al een huis op het oog?" Hij kon desnoods nog aanbieden een deel van zijn huis te verhuren. Nee, hij zou het totaal niet erg vinden een onschuldig en knap meisje als huisgenote te hebben.

Topaz haalde haar schouders op. "Het had nog erger af kunnen lopen," sprak ze. "En eigenlijk, ben ik er zo maar blij mee ook. Nu mag hij in elk geval het leger niet meer in, hoe sneu het ook is voor 'm. Het is lastig leven met de gedachte dat je vader op elk moment zou kunnen sterven," legde ze met een glimlach uit.

Vanessa was het wonen bij haar vader wel een beetje zat. Ze had behoefte om haar eigen beslissingen te nemen. "Al een huis op het oog?" had Ian gevraagd. "Nee nog niet, ik heb nog niet echt de tijd gehad om te gaan kijken."


Kristen vond het erg van het ongeluk. Zoiets gun je niemand. "Het had nog erger af kunnen lopen," had Topaz gesproken. "En eigenlijk, ben ik er zo maar blij mee ook. Nu mag hij in elk geval het leger niet meer in, hoe sneu het ook is voor 'm. Het is lastig leven met de gedachte dat je vader op elk moment zou kunnen sterven," vervolgde het meisje. "Elk nadeel heeft zijn voordeel, zullen we dan maar zeggen."