Scared of what's comming

Mia verlaat net haar huis als ze iemand ziet lopen. Het is te donker om te kunnen zien wie het is, dus ze doet geen moeite om achter hem aan te gaan. Ze loopt richting het grote plein in het midden van District 9. Ze is diep in gedachte verzonken over de aankomende hongerspelen. Het is nog ver weg, maar toch zo dichtbij. De kans dat zij mee moet doen is zo klein, maar toch is de angst groot dat ze ik de arena zal sterven. Ze is 12, waarschijnlijk de jongste van alle tributen als ze mee zou moeten doen. Ze maakt nul kans. Ze loopt door tot ze op het plein is, niet wetend wat eigenlijk haar plan was. Op het plein staat ze stil, ook hier is er nauwelijks licht, omdat het District zo min mogelijk geld uit wil geven aan, volgens hun, onnodige dingen, zoals straatverlichting.

Dan liep langzaam door de duisternis op straat. Straatverlichting was er amper in District 9, en ruim de helft van lampen waren kapot gegaan en nooit gerepareerd, waardoor de bewoners 's ochtends en 's avonds vrijwel altijd in het duister liepen. Een klagende zucht rolde over zijn lippen. Het bericht van de aankomende Hongerspelen maakte zijn leven nog eens een stukje erger, voor zover dat al kon. Dagelijks deed hij niet veel meer dan werken, omdat zijn familie anders zou sterven van de honger. En aangezien hij ook nog eens 15 was, en ze het eten nodig hadden, zou de kans dat hij de arena in moest alleen nog maar groter zijn. Langzaam liep de jongen met het donkerblonde haar over het stadsplein heen. Het is nog vroeg in de ochtend en nog hartstikke donker op straat, maar hij moest wel naar buiten; anders zou er vanavond weer geen eten op tafel verschijnen. Hij naderde het gestalte van een jong meisje. "Hey Mia," sprak hij - toen hij dichtbij genoeg was om haar te herkennen. Hij kende het grootste deel van de bevolking in District 9 wel, en zo ook het jonge meisje.

Mia ziet het redelijk smalle gestalte van een jongen op haar af komen. Ze herkent hem nog niet als hij begint te praten. 'Hey Mia', hoort ze. De stem herkent ze wel direct, ze heeft altijd al goede oren gehad. 'Hey Dan', antwoordt ze. De jongen is een stuk ouder dan zij, maar toch kent ze hem goed. Bijna iedereen kent elkaar in District negen. Dan moet vaak er op uit om eten te halen voor zijn familie, net al zijzelf. Veel tijd voor school is er daarom niet voor de kinderen uit hun district. Sowieso zijn er weinig families die school kunnen betalen en als ze de kinderen naar school kunnen moeten ze maar hopen dat er een goede leraar voor de klas staat. Ze kijkt naar Dan. Hij heeft haar vroeger altijd geholpen, daarom is de band tussen hen zo goed.

Ik was heeeeuuuuus niet vergeten dat ik hier nog moest posten :')
Dan keek haar even zwak glimlachend aan. Hij achtte het nog altijd apart, dat iedereen in het district - ondanks het leeftijdsverschil - elkaar leek te kennen. "Hoe gaat het?" De jongen slaakte even een zucht, hij kon het antwoord eigenlijk ook wel raden. Het ging, sinds de bekendmaking van de Spelen, met niemand meer echt goed. Iedereen maakte zich zorgen om zijn gezin en vrienden, de meeste kinderen waren doodsbang..

Mia kijkt schuin omhoog naar het gezicht van de veel langere Dan. 'Hoe het altijd gaat sinds de bekend making van de spelen.' Het enige voordeel van het district waar ik in leef is dat iedereen elkaar kent en steunt, denkt Mia. 'Stel dat we samen naar de spelen moeten, zouden we dan bondgenoten worden?', vraagt ze aan de drie jaar oudere jongen naast zich. In theorie klinkt het best logisch, maar ze kan zich niet voorstellen dat Dan zijn kansen zou verspillen aan het helpen van een kansloos meisje.

Dan keek rustig om zich heen. Nu zijn ogen wat meer begonnen te wennen aan het donker, kon hij de silhoueten van de huizen en de paar bomen onderscheiden van het donker. "Natuurlijk. We moeten onze districtgenoten steunen toch? Ook in een situatie als deze," glimlachte hij. Het was misschien - als je zijn overlevingskansen bekeek - niet de meest verstandige keuze, maar hij kon haar ook niet zo aan haar lot overlaten.