Glee

Elliot knikte. "How are you?"

Kurt haalde zijn schouders op en sleurde Elliot mee de gang op, omdat hij wist dat hij elk moment in huilen uit kon barsten en dat liever niet had in een kamer gevuld met de andere warblers. "Not so good," gaf hij toe.

Elliot keek hem aan. "What's wrong?"

Kurt beet op zijn lip. "He.. He's going to die." Zodra hij de woorden had uitgesproken barstte hij in huilen uit.

Elliot sloeg een arm om hem heen. "Tjeez..."

Kurt legde zijn hoofd op Elliot's schouder. "He doesn't remember anything. He can't speak.." verklaarde hij. "He doesn't remember me," fluisterde hij erachteraan.

Elliot zuchtte. "That must be hard for you."

Kurt slaakte een zucht. "I.. I just can't believe it.."

Elliot knikte. "I understand."

Kurt klemde zijn kaken op elkaar. "I won't be able to live without him."

Elliot slaakte een zucht. "You need time."

Kurt glimlachte zwak. "And a different room. I don't think I can still sleep there right now, y'know with all his stuff there.."

Elliot haalde zijn schouders op. "Je mag bij mij slapen."

Kurt keek hem dankbaar aan. "Are you sure?"

Elliot knikte. "Yes no problem."

Kurt glimlachte zwak. "Thanks.. You're my hero.."

Elliot glimlachte. "Well I'm just Elliot."

Kurt glimlachte zwak terug. "That's good enough for me."

Elliot knikte. "Mooi."

TIMESKIP
Jesse liep McKinley in.

Rachel stond bij haar kluisje.

Jesse liep op Rachel af, omdat hij haar vaag herkende van Regionals. "Rachel Berry, toch?"

Rachel knikte. "En jij bent Jesse toch?"

Jesse grijnsde schuin. "I'm quite surprised that you actually know me."

Rachel haalde haar schouders op. "Why?"