Index
*zucht* Hier is 'ie dan, mijn verschrikkelijke Glee fanfic :')
Lichtelijk hijgend stapte ik net op tijd het lokaal binnen. Het was dan ook letterlijk een fractie van een seconde of ik was te laat geweest. Toen ik met mijn linkervoet het lokaal instapte, was de bel luid en duidelijk gegaan. Ik deed een poging mijn grijns te verbergen, toen ik de boze blik van mijn docent zag – wiens naam ik nog altijd niet wist. De oudere vrouw gebaarde dat ik moest gaan zitten. Langzaam deed ik de deur achter me dicht en liep naar de enige vrije plek. Ik liet me neerzakken op de stoel naast Noah Puckerman; de enige persoon die ik tot nu toe nog écht aardig leek te vinden. “Hoe kan het in hemelsnaam dat jij altijd op tijd bent?” fluisterde ik hem toe. Ik hoorde hem zacht lachen ter response. “Jaren van oefening, Zo.” Ik rolde met mijn ogen, hoe snel kon iemand al een bijnaam voor je gebruiken? Ik zat pas een maand op McKinley. “Tjeez, wat zijn we weer vrolijk,” merkte ik zacht op toen de oudere docente bijna een boek tegen iemand aan leek te gaan gooien. “Wil je wat met de klas delen, Terence?” klonk vrijwel direct haar ijskoude stem. Ik slaakte een zucht, ik had er een verschrikkelijke hekel aan als iemand me bij me achternaam aansprak. De meeste docenten leken gewoon gebruik te maken van de voornamen, op deze na dan. “Kunt u me niet gewoon Zoey noemen? ..mevrouw.” Het laatste voegde ik er nog snel aan toe; ik was nog altijd gewend aan de soepele docenten van mijn oude school. Daar kon je ze bijna nog aanspreken met een bijnaam, of in ieder geval bij hun voornaam. De boze blik van me docent bevestigde mijn vermoedens; bij deze les zou ik bekend staan als Terence. Great.
Verveeld tikte ik met mijn pen tegen de tafel, zo halverwege de les was ik al bijna vergeten welk vak we überhaupt hadden. Waarom konden ze school niet gewoon.. leuk maken? Of tenminste minder saai. Dat kon toch niet zo verschrikkelijk moeilijk zijn? Ik lachte even zacht toen ik vanuit mijn ooghoek Puck een papierenvliegtuigje zag lanceren. De techniek was echter niet.. geweldig, waardoor het papieren geval met een boogje in het haar van het meisje voor hem terechtkwam. Toen deze zich vervolgens omdraaide zou je toch bijna denken dat ze hem een klap zou hebben verkocht als ze niet in de les zaten. Hoe kon iemand zulke vurige ogen hebben? Damn.
Ik veerde bijna iets te enthousiast overeind toen de bel ging, één les gehad nog een hele hoop te gaan. Ik liep achter Puck aan het klaslokaal uit en slaakte een zucht. “Wat heb je het volgende uur?” vroeg ik hem, alvorens naast hem te gaan lopen. “Niets,” klonk het onverschillige antwoord van de jongen. Ik trok één wenkbrauw op en keek hem vragend aan. “Maatschappijleer, maar dat is onzin en dus is het mijn wekelijkse spijbeluurtje.” Ik grinnikte hem even toe. “Één van je vele spijbeluurtjes zeker?” Hij grijnsde me even toe, waarna het even stil bleef. “Spijbelen is fijn hoor, zou jij ook vaker moeten doen,” doorbrak de jongen de stilte. Gevolgd door de bel. “Nou. Ik denk sowieso niet dat het heel veel zin heeft om nu nog naar de les te gaan,” verzuchtte ik. “Straf krijg ik nu toch wel,” vervolgde ik mijn woorden, doelend op de bel.
Vroeger was ik eigenlijk altijd één van de brave kinderen geweest, ik had nooit straf, kwam nooit te laat en spijbelen was al helemaal uit de boze. Dit was dan ook daadwerkelijk mijn eerste keer spijbelen. En eigenlijk, beviel het me wel. De lessen op McKinley waren simpelweg saai, de leraren waren stuk voor stuk bitches – net zoals de meeste leerlingen. Echter, had ik nu ook niet echt veel te doen. Behalve door de school heen struinen – wat hier wel gewoon mogelijk was, vanwege de tussenuren (die ze op mijn oude school niet kenden). Ik haalde even een hand door mijn bruine haar en streek mijn cheerleaders uniform recht. Één van de weinige dingen die nog hetzelfde was als op mijn oude school; ik was nog altijd een cheerleader en behoorde daarmee ook tot het populairdere groepje op de school. Voor de zoveelste keer liep ik langs het prikbord met alle aanmeldingsformulieren voor clubs, mededelingen en onzinnige briefjes. Echter, bleef ik deze keer wel stilstaan om aandachtiger naar één formulier te kijken. De Glee Club. Het verbaasde me ietwat dat er zo weinig animo voor leek te zijn. Er stonden maar vijf namen op het lijstje; Rachel Berry (met een gouden ster erachter geplakt), Kurt Hummel, Mercedes Jones, Artie Abrams en Tina Cohen-Chang. In Atlanta was de Glee Club – op het sportteam en de cheerleaders na – de grootste en populairste groep geweest. Hier bleek dat blijkbaar anders te liggen. Dat had ik eigenlijk ook wel zelf kunnen bedenken, aangezien vooral de cheerios niet erg.. hartelijk spraken over de heropening van de Glee Club. Op mijn vorige school wilde ik altijd deelnemen aan de zanggroep. Echter was deze, toen ik eindelijk de moed had verzameld om ook daadwerkelijk auditie te doen, destijds gesloten voor nieuwe leden. Ik wist zelf ook wel dat ik hier problemen mee zou krijgen met de andere cheerios, maar dat weerhield me er niet van mezelf in te schrijven. Met mijn krullerige handschrift schreef ik snel Zoey Terence onder de naam van mijn voorganger.
“Zoey!” Klonk de luide stem van Quinn over het veld heen. Met opgetrokken wenkbrauwen draaide ik me om naar de richting van waar het geluid vandaan kwam. De dag was voorbij gevlogen, op dat ene uurtje na had ik alle lessen bijgewoond. Onderhand stond ik dan ook al op het grasveld; vanwege het mooie weer dat zo rond augustus nog in de lucht hing trainden we nog buiten. Ik keek vragend naar het blonde meisje dat mijn kant op kwam, ondanks dat ik al een klein vermoeden had waar het probleem lag. “Wat denk jij in hemelsnaam?” vroeg ze, met één wenkbrauw arrogant opgetrokken. Het viel me nu pas op dat ze gevolgd werd door twee andere meisjes, één met net zulk blond haar als de captain zelf en een ietwat getint meisje. Het verbaasde me echter niets. Die twee volgde Quinn alsof ze hun moedereend was. “Hoe bedoel je?” probeerde ik me van de domme te houden.
“Je weet dondersgoed wat ik bedoel.”
“Nee, dat weet ik niet.”
“Wat bezielt je in hemelsnaam, om je in te schrijven voor die Glee Club?” bevestigde de blondine mijn vermoedens. Nonchalant haalde ik mijn schouders op. “Op mijn vorige school..-” begon ik mijn redenatie, echter werd ik aan het begin van mijn zin al afgekapt. “Het boeit me niet hoe het eraan toe ging op jouw oude school, het gaat erom dat je niet gaat auditeren voor die club. Je gaat niet de reputatie van ons cheerios omlaag brengen.” Ik rolde met mijn ogen, maar voordat ik mijn standpunt kon verdedigen klonk er een nieuwe stem luid over het veld.
“Zoey, naar mijn kantoor. Nu.” Het was de luide stem van onze coach; Sue Sylvester. Ze stond erom bekend tientallen cheerleading-titels op haar naam te hebben staan, zelfs op mijn oude school was ze haast een legende. Het woord “vriendelijk” behoorde echter niet tot haar vocabulaire. “Quinn, begin jij maar met de training. Zelfde routine als vorige week,” klonk het vervolgens. Ik ving nog even de spottende, achterbakse blikken van mijn captain en haar volgelingen op, voordat ik traag naar het schoolgebouw liep. Sylvester keurde me geen één blik waardig, totdat we in haar kantoor waren.
“Ik hoorde van Quinn dat je op de aanmeldingslijst staat van de New Directions, die Glee Club?” ze keek me ietwat argwanend aan, waardoor ik even twijfelde voordat ik knikte. “En je weet dat de heroprichting van die club ervoor zorgt dat er minder geld is voor het cheerleaden hier op school?” Ik gunde mezelf heel even de tijd na te denken, alvorens antwoord te geven. Enkele secondes was het stil. “Ja, dat weet ik. En dat is precies waarom ik mee wil doen,” voordat mijn coach ook maar één woord uit kon brengen praatte ik weer verder. “Ik kan spioneren als ze me vertrouwen binnen die club, hun zwakke plekken vinden..” verzon ik er snel achteraan ter verklaring. Dit was misschien mijn enige kans om nog te kunnen auditeren, zonder mijn cheerleaderstatus kwijt te raken. Het bleef weer even akelig stil. “Hm. Dat is misschien best een goed idee.” Opgelucht haalde ik weer adem, in die tijd van stilte had ik überhaupt niet doorgehad dat ik mijn adem ingehouden had. “Zorg ervoor dat je in die club komt,” met een simpel handgebaar maakte ze me duidelijk dat ik weer kon gaan.
Vol zelfvertrouwen liep ik het veld weer op, meteen gebaarde Quinn – die bezig was de routine van vorige week zo goed als mogelijk te herhalen – dat ik me bij één van de rijen aan moest sluiten. De routine kostte me niet bijzonder veel moeite, erg gecompliceerd was hij niet en mijn uithoudingsvermogen was bijzonder goed. Ik had met gemak de routine nog meerdere keren kunnen herhalen.
De training was voor mijn gevoel ongelooflijk snel voorbij, het was dan ook wel het enige uur dat ik wel écht leuk vond op school. Hoewel daar misschien straks misschien wel weer verandering in zou komen, mocht ik überhaupt goed genoeg zijn voor Glee. En die gedachte, bracht me ook meteen weer met beide voeten op de grond. Ik had nog niet eens bedacht welk nummer ik zou gaan zingen voor mijn auditie. Misschien dat ik ergens een gitaar vandaan kon halen, aangezien ik die nou eenmaal niet standaard in mijn kluisje had liggen. Ik kon namelijk wel een aantal nummers spelen met de gitaar, dus dan zou de keuze ook wel een heel stuk makkelijker worden. Snel liep ik de kleedkamers uit en wierp een blik op de klok die in de gang hing. Ik had nog een half uur voor mijn auditie, dat moest ik wel redden. Ik liep met een snelle tred naar één van de muzieklokalen van de school. Ik kende de docent – die bezig was met het opruimen van spullen – niet, maar waagde het er toch maar op om te vragen of ik een gitaar mocht lenen voor mijn auditie. Die ik uiteindelijk nog kreeg ook, op voorwaarde dat ik hem weer op zijn oorspronkelijke plek terug zou zetten.
Ietwat zenuwachtig liep ik het podium op. Ik was verrast te zien dat de docent die de club had overgenomen, mijn Spaans docent was. Hij leek al even verrast om mij te zien. Ik haalde even mijn schouders op. “Ik ben Zoey Terence,” stelde ik me ietwat overbodig voor. “En ik ga Let it Be zingen.”
“When i find myself in times of trouble,
Mother mary comes to me,
Speaking words of wisdom,
Let it be.
And in my hour of darkness,
She is standing right in front of me,
Speaking words of wisdom,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
Whisper words of wisdom,
Let it be.
And when the broken hearted people,
Living in the world agree,
There will be an answer,
Let it be.
But though they maybe parted,
There is stil a chance that they will see,
There will be an answer,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
There will be an answer,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
There will be an answer,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
There will be an answer.
Let it be,
And when the night is cloudy,
There's still a light that shines on me,
Shine until tomorrow,
Let it be
I wake up to the sound of music,
Mother mary comes to me,
There will be no sorrow,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
There will be no sorrow,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
Whisper words of wisdom,
Let it be.”
Just, let it be..
Chapter 1
Chapter 1
Lichtelijk hijgend stapte ik net op tijd het lokaal binnen. Het was dan ook letterlijk een fractie van een seconde of ik was te laat geweest. Toen ik met mijn linkervoet het lokaal instapte, was de bel luid en duidelijk gegaan. Ik deed een poging mijn grijns te verbergen, toen ik de boze blik van mijn docent zag – wiens naam ik nog altijd niet wist. De oudere vrouw gebaarde dat ik moest gaan zitten. Langzaam deed ik de deur achter me dicht en liep naar de enige vrije plek. Ik liet me neerzakken op de stoel naast Noah Puckerman; de enige persoon die ik tot nu toe nog écht aardig leek te vinden. “Hoe kan het in hemelsnaam dat jij altijd op tijd bent?” fluisterde ik hem toe. Ik hoorde hem zacht lachen ter response. “Jaren van oefening, Zo.” Ik rolde met mijn ogen, hoe snel kon iemand al een bijnaam voor je gebruiken? Ik zat pas een maand op McKinley. “Tjeez, wat zijn we weer vrolijk,” merkte ik zacht op toen de oudere docente bijna een boek tegen iemand aan leek te gaan gooien. “Wil je wat met de klas delen, Terence?” klonk vrijwel direct haar ijskoude stem. Ik slaakte een zucht, ik had er een verschrikkelijke hekel aan als iemand me bij me achternaam aansprak. De meeste docenten leken gewoon gebruik te maken van de voornamen, op deze na dan. “Kunt u me niet gewoon Zoey noemen? ..mevrouw.” Het laatste voegde ik er nog snel aan toe; ik was nog altijd gewend aan de soepele docenten van mijn oude school. Daar kon je ze bijna nog aanspreken met een bijnaam, of in ieder geval bij hun voornaam. De boze blik van me docent bevestigde mijn vermoedens; bij deze les zou ik bekend staan als Terence. Great.
Verveeld tikte ik met mijn pen tegen de tafel, zo halverwege de les was ik al bijna vergeten welk vak we überhaupt hadden. Waarom konden ze school niet gewoon.. leuk maken? Of tenminste minder saai. Dat kon toch niet zo verschrikkelijk moeilijk zijn? Ik lachte even zacht toen ik vanuit mijn ooghoek Puck een papierenvliegtuigje zag lanceren. De techniek was echter niet.. geweldig, waardoor het papieren geval met een boogje in het haar van het meisje voor hem terechtkwam. Toen deze zich vervolgens omdraaide zou je toch bijna denken dat ze hem een klap zou hebben verkocht als ze niet in de les zaten. Hoe kon iemand zulke vurige ogen hebben? Damn.
Ik veerde bijna iets te enthousiast overeind toen de bel ging, één les gehad nog een hele hoop te gaan. Ik liep achter Puck aan het klaslokaal uit en slaakte een zucht. “Wat heb je het volgende uur?” vroeg ik hem, alvorens naast hem te gaan lopen. “Niets,” klonk het onverschillige antwoord van de jongen. Ik trok één wenkbrauw op en keek hem vragend aan. “Maatschappijleer, maar dat is onzin en dus is het mijn wekelijkse spijbeluurtje.” Ik grinnikte hem even toe. “Één van je vele spijbeluurtjes zeker?” Hij grijnsde me even toe, waarna het even stil bleef. “Spijbelen is fijn hoor, zou jij ook vaker moeten doen,” doorbrak de jongen de stilte. Gevolgd door de bel. “Nou. Ik denk sowieso niet dat het heel veel zin heeft om nu nog naar de les te gaan,” verzuchtte ik. “Straf krijg ik nu toch wel,” vervolgde ik mijn woorden, doelend op de bel.
Vroeger was ik eigenlijk altijd één van de brave kinderen geweest, ik had nooit straf, kwam nooit te laat en spijbelen was al helemaal uit de boze. Dit was dan ook daadwerkelijk mijn eerste keer spijbelen. En eigenlijk, beviel het me wel. De lessen op McKinley waren simpelweg saai, de leraren waren stuk voor stuk bitches – net zoals de meeste leerlingen. Echter, had ik nu ook niet echt veel te doen. Behalve door de school heen struinen – wat hier wel gewoon mogelijk was, vanwege de tussenuren (die ze op mijn oude school niet kenden). Ik haalde even een hand door mijn bruine haar en streek mijn cheerleaders uniform recht. Één van de weinige dingen die nog hetzelfde was als op mijn oude school; ik was nog altijd een cheerleader en behoorde daarmee ook tot het populairdere groepje op de school. Voor de zoveelste keer liep ik langs het prikbord met alle aanmeldingsformulieren voor clubs, mededelingen en onzinnige briefjes. Echter, bleef ik deze keer wel stilstaan om aandachtiger naar één formulier te kijken. De Glee Club. Het verbaasde me ietwat dat er zo weinig animo voor leek te zijn. Er stonden maar vijf namen op het lijstje; Rachel Berry (met een gouden ster erachter geplakt), Kurt Hummel, Mercedes Jones, Artie Abrams en Tina Cohen-Chang. In Atlanta was de Glee Club – op het sportteam en de cheerleaders na – de grootste en populairste groep geweest. Hier bleek dat blijkbaar anders te liggen. Dat had ik eigenlijk ook wel zelf kunnen bedenken, aangezien vooral de cheerios niet erg.. hartelijk spraken over de heropening van de Glee Club. Op mijn vorige school wilde ik altijd deelnemen aan de zanggroep. Echter was deze, toen ik eindelijk de moed had verzameld om ook daadwerkelijk auditie te doen, destijds gesloten voor nieuwe leden. Ik wist zelf ook wel dat ik hier problemen mee zou krijgen met de andere cheerios, maar dat weerhield me er niet van mezelf in te schrijven. Met mijn krullerige handschrift schreef ik snel Zoey Terence onder de naam van mijn voorganger.
“Zoey!” Klonk de luide stem van Quinn over het veld heen. Met opgetrokken wenkbrauwen draaide ik me om naar de richting van waar het geluid vandaan kwam. De dag was voorbij gevlogen, op dat ene uurtje na had ik alle lessen bijgewoond. Onderhand stond ik dan ook al op het grasveld; vanwege het mooie weer dat zo rond augustus nog in de lucht hing trainden we nog buiten. Ik keek vragend naar het blonde meisje dat mijn kant op kwam, ondanks dat ik al een klein vermoeden had waar het probleem lag. “Wat denk jij in hemelsnaam?” vroeg ze, met één wenkbrauw arrogant opgetrokken. Het viel me nu pas op dat ze gevolgd werd door twee andere meisjes, één met net zulk blond haar als de captain zelf en een ietwat getint meisje. Het verbaasde me echter niets. Die twee volgde Quinn alsof ze hun moedereend was. “Hoe bedoel je?” probeerde ik me van de domme te houden.
“Je weet dondersgoed wat ik bedoel.”
“Nee, dat weet ik niet.”
“Wat bezielt je in hemelsnaam, om je in te schrijven voor die Glee Club?” bevestigde de blondine mijn vermoedens. Nonchalant haalde ik mijn schouders op. “Op mijn vorige school..-” begon ik mijn redenatie, echter werd ik aan het begin van mijn zin al afgekapt. “Het boeit me niet hoe het eraan toe ging op jouw oude school, het gaat erom dat je niet gaat auditeren voor die club. Je gaat niet de reputatie van ons cheerios omlaag brengen.” Ik rolde met mijn ogen, maar voordat ik mijn standpunt kon verdedigen klonk er een nieuwe stem luid over het veld.
“Zoey, naar mijn kantoor. Nu.” Het was de luide stem van onze coach; Sue Sylvester. Ze stond erom bekend tientallen cheerleading-titels op haar naam te hebben staan, zelfs op mijn oude school was ze haast een legende. Het woord “vriendelijk” behoorde echter niet tot haar vocabulaire. “Quinn, begin jij maar met de training. Zelfde routine als vorige week,” klonk het vervolgens. Ik ving nog even de spottende, achterbakse blikken van mijn captain en haar volgelingen op, voordat ik traag naar het schoolgebouw liep. Sylvester keurde me geen één blik waardig, totdat we in haar kantoor waren.
“Ik hoorde van Quinn dat je op de aanmeldingslijst staat van de New Directions, die Glee Club?” ze keek me ietwat argwanend aan, waardoor ik even twijfelde voordat ik knikte. “En je weet dat de heroprichting van die club ervoor zorgt dat er minder geld is voor het cheerleaden hier op school?” Ik gunde mezelf heel even de tijd na te denken, alvorens antwoord te geven. Enkele secondes was het stil. “Ja, dat weet ik. En dat is precies waarom ik mee wil doen,” voordat mijn coach ook maar één woord uit kon brengen praatte ik weer verder. “Ik kan spioneren als ze me vertrouwen binnen die club, hun zwakke plekken vinden..” verzon ik er snel achteraan ter verklaring. Dit was misschien mijn enige kans om nog te kunnen auditeren, zonder mijn cheerleaderstatus kwijt te raken. Het bleef weer even akelig stil. “Hm. Dat is misschien best een goed idee.” Opgelucht haalde ik weer adem, in die tijd van stilte had ik überhaupt niet doorgehad dat ik mijn adem ingehouden had. “Zorg ervoor dat je in die club komt,” met een simpel handgebaar maakte ze me duidelijk dat ik weer kon gaan.
Vol zelfvertrouwen liep ik het veld weer op, meteen gebaarde Quinn – die bezig was de routine van vorige week zo goed als mogelijk te herhalen – dat ik me bij één van de rijen aan moest sluiten. De routine kostte me niet bijzonder veel moeite, erg gecompliceerd was hij niet en mijn uithoudingsvermogen was bijzonder goed. Ik had met gemak de routine nog meerdere keren kunnen herhalen.
De training was voor mijn gevoel ongelooflijk snel voorbij, het was dan ook wel het enige uur dat ik wel écht leuk vond op school. Hoewel daar misschien straks misschien wel weer verandering in zou komen, mocht ik überhaupt goed genoeg zijn voor Glee. En die gedachte, bracht me ook meteen weer met beide voeten op de grond. Ik had nog niet eens bedacht welk nummer ik zou gaan zingen voor mijn auditie. Misschien dat ik ergens een gitaar vandaan kon halen, aangezien ik die nou eenmaal niet standaard in mijn kluisje had liggen. Ik kon namelijk wel een aantal nummers spelen met de gitaar, dus dan zou de keuze ook wel een heel stuk makkelijker worden. Snel liep ik de kleedkamers uit en wierp een blik op de klok die in de gang hing. Ik had nog een half uur voor mijn auditie, dat moest ik wel redden. Ik liep met een snelle tred naar één van de muzieklokalen van de school. Ik kende de docent – die bezig was met het opruimen van spullen – niet, maar waagde het er toch maar op om te vragen of ik een gitaar mocht lenen voor mijn auditie. Die ik uiteindelijk nog kreeg ook, op voorwaarde dat ik hem weer op zijn oorspronkelijke plek terug zou zetten.
Ietwat zenuwachtig liep ik het podium op. Ik was verrast te zien dat de docent die de club had overgenomen, mijn Spaans docent was. Hij leek al even verrast om mij te zien. Ik haalde even mijn schouders op. “Ik ben Zoey Terence,” stelde ik me ietwat overbodig voor. “En ik ga Let it Be zingen.”
“When i find myself in times of trouble,
Mother mary comes to me,
Speaking words of wisdom,
Let it be.
And in my hour of darkness,
She is standing right in front of me,
Speaking words of wisdom,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
Whisper words of wisdom,
Let it be.
And when the broken hearted people,
Living in the world agree,
There will be an answer,
Let it be.
But though they maybe parted,
There is stil a chance that they will see,
There will be an answer,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
There will be an answer,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
There will be an answer,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
There will be an answer.
Let it be,
And when the night is cloudy,
There's still a light that shines on me,
Shine until tomorrow,
Let it be
I wake up to the sound of music,
Mother mary comes to me,
There will be no sorrow,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
There will be no sorrow,
Let it be.
Let it be, let it be,
Let it be, let it be,
Whisper words of wisdom,
Let it be.”
