And in 3..2..1 {DAY 1 - ALL TRIBUTES}

Mary staarde, toch een tikkeltje nerveus, naar het grote scherm dat aan de muur tegenover haar hing. Met haar handen steunde ze op de rugleuning van één van de stoelen aan de lange, glazen tafel, ze drukte haar nagels - onbewust - in het zwarte leer van de stoel. Ze kauwde op de binnenkant van haar wang. Het zou nog maar enkele minuten duren. De mensen om haar heen waren al druk in de weer met het instellen van de camera's, met het intikken van allerlei ingewikkelde codes - waar zij zelf helemaal niets van begreep. Ze hoorde iemand aankondigen dat de tributen op weg waren naar de arena. En enkele seconden later, was er inderdaad beweging te zien op het scherm. Een grijns vormde zich rond haar lippen. May the odds be ever, or never, in their favor.
--

Troy's ogen speurden de omgeving af, namen elk detail in zich op. Hij onderzocht de gezichten van de andere tributen, enkele leken zelfverzekerd, anderen leken doodsbenauwd. Hijzelf wist niet goed wat hij moest voelen. Hij wist dat de kans bestond dat hij zou sterven, ondanks dat hij één van de sterkeren was. Hoe zelfverzekerd hij zich ook gedroeg, zo voelde hij zich niet. Hij durfde het niet aan ervan uit te gaan dat hij wel zou winnen, wat als het niet gebeuren. Hij schudde zijn hoofd en probeerde de gedachten weg te schuiven, zich te concentreren op de aftellende stem - die plotseling door de arena had geklonken. Zijn ogen waren gericht op de Hoorn, hij maakte de meeste kansen als hij daar op af zou gaan - dacht hij. Hij kon ook de brug achter hem oversteken en direct vluchten, nee.. vluchten was geen optie. Hij haalde even diep adem. 3.. 2.. 1.. Zodra de stem wegvaagde, begon de jongen te rennen. Naar de Hoorn toe.

Ellie trommelde zenuwachtig met haar vingers tegen haar been. Ze waren met een soort lift, een glazen buis, vervoerd naar de arena. Het had even geduurd voordat haar ogen gewend waren aan het plotselinge licht, maar zodra ze uiteindelijk de arena kon zien wist ze niet wat ze ervan moest denken. Het zag er niet al te gevaarlijk uit, de tributen stonden elk op een platform in een grote kring met in het midden een soort Hoorn - gevuld met allerlei wapens. Achter haar bevond zich een houten brug, met daaronder water. Ze had uitzicht op een groot bos. Ze wist niet goed wat ze had verwacht van de arena, misschien iets.. dramatischer.. Iets als een ijsvlakte.. een woestijn. Niet iets.. 'simpels' als dit. Ze keek even naar de andere tributen, zouden zij zich net zo ellendig voelen als zijzelf? Ze zocht kort Daniel's - haar districtgenoot - blik op, waarna ze doorkreeg dat er onderhand nog maar tien seconden over waren. 10.. 9.. 8.. Wat zouden de anderen doen? 7.. 6.. 5.. Zouden ze meteen aanvallen? 4.. 3.. Doden? 2.. 1.. En op het moment dat de stem wegviel, had het jonge meisje nog steeds geen flauw idee van wat ze moest doen. Ze zette even een paar aarzelende stappen in de richting van de Hoorn, maar bedacht zich toen toch, draaide zich om en rende de brug over.

Dan was de zenuwen, de angst, eigenlijk pas echt gaan voelen zodra hij op het platform stond. Het voelde allemaal zo onrealistisch, ondanks dat hij wist dat het echt gebeurde. Zijn blik bleef hangen bij Mia en de twijfels doemden weer op in zijn hoofd. Natuurlijk wilde hij winnen, wilde hij terug naar zijn familie. Maar aan de andere kant, hoe kon hij ooit terug gaan wetende dat zij gestorven zou zijn. Vermoordt door één van de andere tributen, wellicht zelfs door hem? Hoe zou hij ooit haar familie nog aan kunnen kijken, wetende wat ze doormaakten. Hij beet op zijn lip en onderdrukte de gedachten, waardoor er een geheel nieuwe twijfel opdoemde in zijn hoofd. Wanneer konden ze van het platform afstappen? De aftellende stem leek aan te duiden dat ze eraf mochten zodra deze klaar was met tellen, maar wanneer was dat? Bij één? Bij nul? Of bedoelde de stem juist dat ze van het platform af moesten zijn voordat zij bij één - of nul - waren. De stem bereikte de één en voor alsnog twijfelde de jongen, pas toen hij zag hoe anderen veilig van het platform afstapten zette hij het ook op een lopen. Zonder erbij na te denken, zette hij koers in de richting van de Hoorn.

Kian keek langzaam om zich heen, hij dwong zichzelf - met moeite - rustig te blijven. Hij probeerde niet terug te denken aan zijn thuis, aan zijn familie. Hij wilde winnen, hij moest winnen. Hij wilde terug naar huis, om zijn familie te kunnen helpen. Hij was altijd degene geweest die het eten binnen haalde, die het hardst werkte. Zijn zusje was nog te jongen voor de zware arbeid die hij uitvoerde en zijn moeder had genoeg aan haar hoofd, hoe zouden ze het redden zonder hem? Hij beet op zijn lip. Misschien had hij nog wel een kans om te winnen. Hij was vrij sterk, door al het werk op het land. Hij had lange benen. Misschien.. Heel misschien.. Maar zou hij ooit iemand kunnen doden? De jongen besloot het maar gewoon te moeten proberen en legde zijn gedachten tot een zwijgen, om zich te kunnen concentreren op het luide aftellen. Bijna synchroon met een paar andere tributen, sprong hij van zijn platform af zodra de stem niet meer hoorbaar was. Hij had eigenlijk niet erg goed gelet op zijn omgeving en was direct op de Hoorn afgesprint, omdat hij ervan uitging dat dat de bedoeling was.

Hilly schoot omhoog, op haar ijzeren plaat, door de glazen buis. Ze herinnerde zich wat haar mentor had gezegd. Ze mocht het glas niet aanraken want de plaat ging te snel. Dat ging niet. Dat zou haar pijn doen. Het maakte haar niet uit. Heel langzaam en heel kort drukte ze haar vingertop tegen de glazen wand. Auch. Ja dat deed pijn. Dat deed zeker pijn. Maar toch voelde het goed. De pijn deed haar vergeten wat er op het punt stond te gebeuren. Ook haar andere vingers drukte ze er kort tegen. Korte strepen rood bleven aan de glazen wand hangen. Haar arme mentor, die er ergens nog in te scheen geloven ook. Het had geen zin. Dat zou hij ergens ook wel weten. Maar waar het om ging, was dat Hilly het wist. En zodra ze eenmaal goed en wel boven was, legde ze twee vingers op haar lippen, bracht deze vervolgens omhoog, en stapte van haar plaat af. Schoon was het niet, maar wel ontzettend snel. Ze was meteen weg.

Cori keek om zich heen toen fel licht haar verblindde. Wapens. Een groot zwaard in een schede lag relatief dicht bij haar. Om haar heen was water, behalve recht voor en recht achter haar. Twee rivieren die bij haar in de buurt aftakten. Ze wilde het zwaard hebben. Daar had haar mentor het over gehad, zo snel mogelijk een wapen te pakken krijgen en dan weg wezen. Het bos in. Bij het water blijven, maar niet te dicht in de buurt. En dat was precies wat ze deed toen de stem weg was gegalmd. Ze greep het zwaard, rende weer terug en volgde de (giftige) rivier het bos in.

_____
Heb even geen tijd meer voor de rest, die komt later in een aparte post.

Troy's oog was gevallen op een groot, glinsterend zwaard. Zodra een meisje, van wie hij niet meer op de naam kon komen, het pakte twijfelde hij er nog even over om achter haar aan te rennen. Hij wist dat een zwaard een gunstig wapen zou zijn, hij bleek er tijdens de trainingen goed mee om te kunnen gaan. Toch bleef hij doorrennen naar de Hoorn, omdat hij het risico niet wilde nemen nu al met iemand - die gewapend was - in gevecht te raken. Hij zou niet sterven op de eerste dag, no way. Hij greep naar een fijngeslepen bijl die tegen de rand van de gouden Hoorn aanstond, slingerde een willekeurige rugzak over zijn schouders en zette het weer op een lopen.