The Walking Fandoms

Barbie knikte het meisje toe. "All alone?"

Lucy knikte. "Yes."

Barbie knikte. "What's your name?"

Lucy glimlachte. "I'm Lucy."

Barbie knikte nogmaals. "Ik ben Dale, maar iedereen noemt me Barbie."

Lucy lachte. "Waarom dat?"

Barbie lachte zacht. "Yeah, that's what everyone asks. Mijn achternaam is Barbara, dus mijn vrienden uit het leger begonnen me ooit Barbie te noemen. Dat is nooit meer verdwenen."

Lucy grijnsde. "That's funny."

Barbie haalde zijn schouders op. "I suppose so, yeah."

Lucy knikte. "It is."

Barbie glimlachte. "Why are you all alone? Most people like to have their family around in times like these."

Lucy slaakte een zucht. "They died."

Barbie zuchtte. "I'm sorry kid."

Lucy veegde een traan weg. "Why are you alone?"

Barbie haalde zijn schouders op. "Ik haat mijn vader, heb geen moeder meer en ken de rest van mijn familie niet echt."

Lucy knikte. "That sucks."

Barbie knikte. "Yeah. Maar ik ben er wel aan gewend geraakt."

Lucy haalde haar schouders op. "Life is not always easy."

Barbie knikte. "It's never easy."

Lucy schudde haar hoofd. "Zeker niet in deze omstandigheden."

Barbie haalde zijn schouders op. "It's not that different for me."

Lucy keek hem aan. "That's hard, i guess."

Barbie haalde zijn schouders op. "Not if you're used to it."

Lucy knikte. "Life goes on."

Barbie glimlachte. "It does indeed."