Three may keep a secret, if two of them are dead. {PLL - S&L}

Hanna pakte haar telefoon van haar nachtkastje en belde Aria op.

Aria nam op. "Hey."

Hanna glimlachte. "Hi!" Ze aarzelde heel even. "Klinkt het heel raar als ik zeg dat Caleb bij me in huis woont?"

Aria fronste. "Raar is een understatement."

Hanna lachte. "Het is niet wat het lijkt, dat beloof ik je."

Aria zuchtte. "Oke..."

Hanna lachte. "Luister, hij is dakloos en een goede vriend van me en dus heb ik hem aangeboden hier te blijven.." Ze zuchtte. "Dat klinkt niet echt minder raar hè?"

Aria schudde haar hoofd. "Nope."

Hanna zuchtte. "Het is net alsof we alles achterstevoren doen, behalve dan het verliefd worden - want dat heb ik al gehad, denk ik."

Aria glimlachte. "Wat schattig."

Hanna lachte. "Ach hou toch op," grinnikte ze. "Al hoewel hij inderdaad best schattig is."

Aria glimlachte.

Hanna glimlachte ook. "Ik moet nog wat huiswerk maken, dus ik spreek je later wel weer. Byeee," ze hing op.

Caleb stond achter Hanna. "Boe."

Hanna draaide zich, zwaar blozend, om. "Hoe lang sta je daar al?"

Caleb glimlachte. "Lang genoeg." Hij zoende haar.

Hanna sloeg haar armen om zijn nek heen en drukte zichzelf tegen hem aan.

Caleb glimlachte.

Hanna moest op haar tenen staan om haar voorhoofd tegen die van hem aan te kunnen drukken. "Dit was best wel een stomme manier om erachter te komen, weet je."

Caleb glimlachte. "Stiekem wist ik het wel hoor."

Hanna lachte. "Okay nee, misschien was ik niet erg subtiel." Ze grijnsde. "Maar jij was nog erger hoor."

Caleb lachte. "True."

Hanna glimlachte en ging nog iets dichter tegen hem aanstaan. "Zijn je dromen nu dan toch eindelijk uitgekomen?" fluisterde ze.

Caleb knikte. "Helemaal."

Hanna ging weer normaal op haar voeten staan en gaf hem een plagende stomp. "Niet te vroeg juichen, je slaapt nog niet bij me in bed."