Boete District 1

Elisa Campbell
Langzaam liep de tamelijk kleine vrouw het podium op. Ze haalde een hand door haar lange zwarte haar, terwijl haar ogen de omgeving scanden. Een kleine glimlach vormde rond haar lippen, toen ze de mogelijke tributen vluchtig bekeek. Net zoals de meerderheid uit District 1, had ze geen enkel probleem gehad met de aankondiging van de Spelen. Immers viel zij zelf buiten de gekozen leeftijdscategorie, en een gezin had ze niet. Het zou de nodige spanning binnen het District, die altijd zo voelbaar was tijdens de opstanden, weer terug brengen. En mochten ze winnen, waar ze eigenlijk wel vanuit ging, dan zou dat de reputatie van het district alleen maar omhoog brengen.

Elisa wierp even een blik op de burgemeester van het district, die onderhand aan de zijkant van het podium was gaan staan. De man knikte haar even toe, waarop ze naar de voorkant van het podium liep. Bij de twee grote bollen, gevuld met dubbelgevouwen papiertjes kwam ze tot stilstand. Iemand verlaagde snel de microfoon wat voor haar, aangezien zij zelf een stuk kleiner was dan de burgemeester - die daarnet al een toespraak had gegeven. Ze schraapte even haar keel. "Beste districtgenoten," begon ze, een zelfverzekerde toon lag in haar stem. "Welkom bij de Boete van de allereerste Hongerspelen, ik ben Elisa Campbell - voor de mensen die mij niet kennen - en ik zal er dit jaar alles aan doen om één van onze tributen veilig terug naar huis te brengen," ze glimlachte. "De dames gaan voor."

De vrouw ging wat dichter bij de bol staan, waar de namen van honderden meisjes in zaten. Ze stak haar hand in de bol, om één willekeurig papiertje eruit te halen. Ze deed weer een stap terug, zodat ze weer achter de microfoon stond. "De vrouwelijke tribuut van District 1 is.." Ze vouwde het papiertje open. "Ashley Hewlett."

Ashley stond tussen honderden meisjes van haar leeftijd in. Ze had haar mooiste jurk aan, omdat haar moeder haar daartoe gedwongen had. Zelf vond ze het niet zo nodig, maar haar moeder zei dat ze er goed uit moest zien op nationale tv.
Ashley kijkt naar het grote podium dat zo'n veertig meter voor haar staat. Na de standaard toespraak van de burgemeester werd er een filmpje vertoond over de opstand in de Donkere Dagen. Als het filmpje afgelopen is, loopt er een tamelijk kleine vrouw met zwart haar het podium op. Als ze naar de vrouw luistert merkt ze dat zij de mentor van haar district is en er alle vertrouwen in heeft dat zij winnen. Steeds opnieuw gaat er door haar hoofd: stel dat.. stel dat ik wel mee moet, stel dat ik in de arena dood ga, stel dat... Steeds opnieuw. Ze kijkt naar de meisjes aan de linkerkant van haar. Iedereen ziet er zo zelfverzekerd uit dat het lijkt alsof ze al weten dat ze niet hoeven te gaan, of juist wel. Ze weet het niet, ze weet op dit moment niks. Als verdoofd luistert ze naar de korte inleiding van de vrouw. Als de vrouw naar de grote glazen bol loopt, die iets voor op het podium staat, volgt ze haar met haar ogen. Als de vrouw naar de microfoon terug loopt kruist ze snel haar vingers. Hoewel ze zo goed voorbereid is op de Hongerspelen, durft ze nu niet. Bang om dood te gaan en haar ouders in de steek te laten. 'Ashley Hewlett', is het enige voor ze hoort voor er van alle kanten mensen naar haar kijken. Langzaam wordt het rumoerig om haar heen. Van de achterkant krijgt ze een klein duwtje in haar rug. Ze kijkt vragend om zich heen. Wat is de bedoeling nu? Een aantal vredesbewakers staan aan weerzijden van de menigte. Er wordt naar haar gewenkt dat ze moet komen en ze loopt zo langzaam mogelijk naar rechts. Eenmaal uit het vak met meisjes pakt een vredesbewaker zacht haar arm. Pas nu beseft ze dat alles wat ze doet door heel het land verspreid wordt. Snel steekt ze haar kin iets in de lucht. Ze geeft een klein knikje naar de bewaker om te laten weten dat ze mee zal werken. De hand om haar bovenarm laat haar los, maar er blijven twee bewakers vlak achter haar lopen. Een kleine glimlach speelt om haar lippen. Trots dat ze haar district mag vertegenwoordigen loopt ze het trappetje naar het podium op.

Elisa Campbell
Elisa keek even goedkeurend naar het meisje dat naar voren was gekomen, ze zag er trots uit en droeg zelfs een kleine glimlach rond haar lippen. Ze gebaarde het meisje naast haar te komen staan. "Ashley Hewlett, dames en heren, onze vrouwelijke tribuut." Ze glimlachte het meisje even toe. Dat de kans bestond, dat het kind misschien niet meer terug zou keren. Kwam niet in haar op. Waar het om ging, was dat ze hun district eer aan zou doen. Zoals het Capitool dat van hen verwachtte.

"En dan nu, de mannelijke tribuut," vervolgde ze, terwijl ze enkele stappen dichterbij de andere bol zette. De vrouw wierp even een blik op het vlak met de jongens uit het district. Ze stak haar hand langzaam in de bol en pakte van ergens onderin de glazen bol een papiertje.

"De mannelijke tribuut van District 1 is," ze vouwde het papiertje open. "Troy Summers."

Ahley glimlacht nog als ze naast de vrouw komt staan. De spanning is net in één klap van haar afgevallen toen ze het podium op stapte. Angst giert nog door haar lijf en hoofd, maar dat is voor latere zorg. Ze kijkt nieuwsgierig naar de vrouw die dit keer naar de andere bol loopt. Vanaf hier is de Boete toch een stuk leuker. 'Troy Summers', wordt door de microfoon genoemd. Een opgeluchte zucht verlaat haar mond als ze de grote jongen uit de menigte ziet stappen. Ze heeft hem wel eens gezien bij haar trainingen, maar nooit aangesproken. Ze schat hem op een jaar of 17 misschien 18. Haar glimlach wordt even iets groter als ze bedenkt dat haar kansen nu ineens zijn vergroot, met zo'n grote bondgenoot aan haar zij.