Neil Blakes
Fronsend had Neil toegekeken, hoe de burgemeester van het district haar toespraak hield. Gevolgd door een filmpje over de opstand, de Donkere Dagen. Allebei vertelden ze hoe ongelooflijk goed het Capitool wel niet was en hoe stom de districten zich hadden gedragen. Aan het gezicht van hun burgemeester, had hij kunnen zien dat het niet haar woorden waren. Ze had zelf net zo hard meegevochten als ieder ander. En toen hun vorige burgemeester werd vermoordt, had ze uit eigen iniatief het bestuur op zich genomen. Vanaf zijn plek naast het podium keek hij peinzend naar de kinderen, die - netjes ingedeeld op leeftijd en geslacht - in rijen verdeeld stonden. Het enige wat hij nog voor ze kon doen, was ervoor zorgen dat één van de twee tributen veilig thuis kwam. Dat was het enige wat hij nog kon doen om zijn districtgenoten nog een beetje van dienst te zijn.
De burgemeester wenkte hem, ten teken dat hij het podium op moest komen. De man aarzelde even, maar na enkele seconden kwam hij toch het podium op. Bij de microfoon bleef hij staan. "We hebben veel verloren tijdens de Donkere Dagen," begon hij. "En we staan op het punt om minstens één van onze districtgenoten en misschien twee te verliezen. Ik zal er alles aandoen om één van de twee tributen, weer veilig thuis te brengen." Hij schudde even mistroostig zijn hoofd, alvorens naar de bol met de namen van de meisjes te lopen.
"De vrouwelijke tribuut van District 11 is," begon hij, nadat hij een papiertje uit de bol had gehaald en weer voor de microfoon was gaan staan, "Rain Rose."