Lucifer - NaNoWriMo '14

Twee grijze ogen keken verlangend naar een lichtblauwe skinny jeans. Langzaam werd de hand die bij de ogen hoorde, naar de stof uitgestoken aan aaide deze er langzaam over heen. Honend gelach klonk op, en de eerder zo verlangende ogen vernauwden zich, zowel uit angst als uit woede. ‘Denk je nou echt dat jij je boomstammen daar in zou kunnen wurmen? Overigens, hoe wou je hem aantrekken? Je kunt niet eens opstaan,’ sprak de stem, waarna er spottend gelachen werd. Tranen verschenen in de grijze ogen, maar ze werden verwoed weg geknipperd. ‘Oprotten, Damiën.’ Haar stem klonk spinnijdig, gevaarlijk haast. Echter deed haar situatie het verscholen gevaar in haar stem teniet. Nogmaals werd er honend gelachen, waarna er een klap en een kreun van pijn klonk.

‘Luce!’ klonk de geschrokken stem van Cori naast me op. ‘Niets aan de hand,’ mompelde ik zacht. Echter wist zij ook wel dat er genoeg aan de hand was. ‘Heb je pijn?’ Ik negeerde haar vraag. Met mijn ogen gesloten voelde ik hoe ze me weer overeind trok tot een zittende positie. ‘Het is toch niet te geloven,’ mompelde ze binnensmonds. ‘Hey! Wil iemand me misschien even helpen?’ Ik opende mijn ogen om haar met een halfhartige glimlach aan te kijken. ‘Zo zwaar ben ik toch niet?’ De blondine greens. ‘Natuurlijk niet. Maar je vergeet dat ik niet jouw armspieren heb.’ Ik haalde even mijn schouders op. Armspieren… Het enige leuke eraan was dat je geen kipfilets kreeg voor je veertigste. Echter had ik ze liever gehad omdat ik ze om die rede trainde.
‘Eindelijk!’ klonk de geërgerde stem van mijn vriendin, terwijl een – overigens niet al te lelijke – jongen onze kant op kwam gelopen. ‘O!’ klonk het even beschaamd, toen zijn bruine ogen eindelijk onze richting in keken. ‘Het spijt me dat het zo lang duurde.’ Met een simpel gebaar wuifde ik zijn spijtbetuigingen weg. ‘Ik vind het het belangrijkste dat ik nu weer in die verdomde stoel kom te zitten. En aangezien Cori dat alleen niet red…’ sprak ik met een kleine grijns in de richting van de blondine. ‘Hebben we jouw hulp nodig.’ ‘Natuurlijk.’ Twee sterke armen tilden me omhoog terwijl Cori voorzichtig mijn rolstoel weer recht neer zette, zoals deze hoorde te staan. Met mij erin. ‘Kom Luce. We gaan naar huis.’ Een kwade blik nestelde zich in mijn grijs-blauwe ogen, terwijl ik naar haar achterom keek. ‘Maar die kleding dan? We zouden gaan shoppen.’ Cori schudde haar hoofd, wat maakte dat haar blonde lokken om haar hoofd heen zwierden. ‘Nee, we hebben genoeg geshopt vandaag. Ik dacht dat je Damiën aan zou vliegen.’ In een korte beweging haalde ik mijn schouders op. ‘Hij was sneller.’ Er kwam geen antwoord meer, en het enige geluid dat mijn oren vulde was dat van mijn rolstoel die over de kinderkopjes van de winkelstraat hobbelde. Ik wist wel dat Cori er nog was. Maar dit was gewoon een gesprek dat we al te vaak gevoerd hadden, en ze was het onderwerp zat geworden. Ze wist echt wel dat ze me maar al te snel op ideeën bracht. Want stiekem was Cori ook niet alleen maar mooi. Er zat een goed stel hersenen onder dat blonde haar.

Mijn moeder zag aan mijn hoofd wat er gebeurd was, nog voor ik iets gezegd had. Ik zag het aan haar ogen, en die kleine frons die daar altijd tussen hing als ze bezorgd was, of als er iets aan de hand was. Of wanneer ze iemand betrapte op een leugen. Eigenlijk wist je gewoon dat er iets aan de hand was wanneer ze die frons op zette, en je wist ook dat je dan maar beter door kon lopen. Of rollen, in mijn geval. Met een korte zucht zette ik mijn gehandschoende handen op de stangen die aan mijn wielen zaten, en rolde mezelf op die manier naar mijn kamer. Ja, mijn kamer was op de begane grond om te zorgen dat ik overal makkelijk zelf naar toe kon en ik niet constant mijn ouders nodig had. Deze werkten hele dagen, waren af en toe een weekend of zelfs een week weg voor werk en zaten regelmatig behoorlijk over me in. Maar, hield ik ze keer op keer voor, ik was ‘al’ zeventien. Oud genoeg om me alleen te redden in en om het huis, met of zonder rolstoel. Uiteindelijk had ik ze hiervan weten te overtuigen, en langzaam aan waren ze van irritant bezorgde ouders veranderd naar… Ja, bezorgd bleven ze toch wel. Maar nu waren het gewoon ouders, zoals iedere opgroeiende tiener ze kende.

Die avond ging ik vroeger naar bed dan anders. Misschien was het omdat mijn bed me altijd een geborgen gevoel gaf, alsof niemand me daar ooit iets aan kon en zou doen. Natuurlijk was dit ook wel een beetje zo. Wie zou me nou in mijn slaapkamer op komen zoeken om me vervolgens uit bed te gooien, of wie weet wat te doen? Nee, die gok zou niemand nemen. Niemand van haar pestkoppen zou het wagen op háár terrein te komen. Ze wisten allemaal wel dat daar niet langer dat hulpeloze meisje in die rolstoel zat, zoals op terrein waar ze niet zo bekend was als thuis. Thuis had ze wat troeven achter de hand waar zelfs Cori niet van wist.
Toen ik eindelijk in slaap gevallen was, viel ik niet weg zoals je dat normaal in je slaap doet. Je weet wel, je slaapt in, en je wordt wakker. Je weet niets meer van de tijd daar tussen in, of misschien herinner je je nog vaag een droom. Dit was anders. Vanaf het moment dat ik sliep was ik ergens anders. Verbaasd keek ik om mee heen, aangezien de gehele omgeving me absoluut niet bekend voor kwam. Ik stond in een enorme grot, misschien wel zo groot als een kathedraal. Om de zoveel meter was er een enorme toorts in een houder geplaats om de grot te verlichten. Echter leek alles in de schimmige, duistere stukken daartussen te bewegen. Bang om in het licht te treden, maar wachtende op een kans om de toortsen te overmeesteren en de grot eigen te maken. Het leek te kolken, te pulseren, tot het moment dat ik er mijn hand naar uitstak. Het stopte met bewegen, leek voor een moment voor me uit te wijken. En op het moment dat het naar mijn hand begon te reiken en van de muur af naar me toe leek te komen, werd ik uit het moment gerukt door een bescheiden kuchje. Ik trok snel mijn hand terug, en keek om mee heen, op zoek naar de bron van het geluid. En het werd nog vreemder. Bij wat een kleine opening in de muur leek, stond een kromgebogen mannetje met grote geitenhorens. Waar hij nog het meest op leek, was een oudere versie van wat ze ooit in een leerboek voorgesteld hadden als de duivel. Hij glimlachte naar me. ‘Kijk eens naar beneden,’ grinnikte hij. En dat deed ik. Waar ik normaal mijn rolstoel zag, waren nu enkel de neuzen van mijn schoenen te zien.