The Walking Fandoms

Tate liep met een glimlach op het meisje aan. "Well, well, well. Who do we have here?"

Lucy keek hem aan. "I'm Lucy."

Tate grijnsde schuin. "Well hello there, Lucy."

Lucy knikte. "Hello."

Tate keek haar nog steeds gemeen grijnzend aan. "What are you doing here? All alone?"

Lucy haalde haar schouders op. "Pijl en boog maken."

Tate begon om haar heen te cirkelen. "And you're all by yourself? No one to look out for you? No one to protect you..." Hij pauzeerde even. "From people like me?"

Lucy keek hem aan. "My family died."

Tate grijnsde nog steeds. "Well boo-hoo."

Lucy rolde met haar ogen. "Ik vraag niet om medelijden."

Tate glimlachte. "Well good, because you won't get it. You don't have any friends you travel with? A boyfriend? Nobody?"

Lucy schudde haar hoofd. "Er was iemand, maar die verdween."

Tate grijnsde. "So he's not around?"

Lucy schudde haar hoofd. "Nope."

Tate grijnsde en ging voor haar staan, waarna hij zijn geweer op haar richtte. "So nobody will be there to save you."

Lucy keek hem angstig aan.

Barbie kwam aanlopen, zonder enig geluid te maken en zette zijn geweer tegen het hoofd van de jongen. "You sure about that?"

Lucy hield haar adem in.

Barbie keek langs de jongen heen kort naar Lucy. "Well kid, als je nog niet dood wilt zal ik maar zo snel als je kan wegrennen," sprak hij Tate toe.

Tate rolde met zijn ogen. "As you wish." Hij wist zelf ook wel dat hij niet dood kon, gezien het feit dat hij een geest was. Maar dat betekende niet dat hij ze niet nog een klein beetje kon creepen. Langzaam verdween hij.

Lucy haalde opgelucht adem. "Thanks."

Barbie omhelsde haar. "I'm sorry I left you.."

Lucy glimlachte. "It's okay."

Barbie slaakte een zucht. "Are you okay?"

Lucy knikte. "Yeah."

Barbie glimlachte. "Good.. I shouldn't have left.."