The Walking Fandoms

Barbie haalde zijn schouders op. "Ik vind mensen niet snel aardig en dat laat ik blijken ook," glimlachte hij.

Lucy knikte. "Ik heb nog niks gemerkt."

Barbie glimlachte. "That's because you're one of the very few people, I honestly like."

Lucy glimlachte. "That's a good thing than."

Barbie lachte. "You should feel honored though, it really doesn't happen often that I meet someone I actually think is a nice person."

Lucy knikte. "That's special than."

Barbie glimlachte. "It is, I suppose."

Lucy grijnsde. "Well good."

Barbie glimlachte. "Maybe you're just special.."

Lucy glimlachte. "Dat zal wel meevallen."

Barbie haalde zijn schouders op. "Als jij het zegt.."

Lucy knikte en stak weer eens een walker neer.

Barbie slaakte een zucht. "Don't you have the problem, that whenever you kill a walker you keep thinking about the human it used to be? About the life it lead? About it's friends, family?"

Lucy slaakte een diepe zucht. "Ja dat heb ik wel. Maar als ik daar te veel over na ga denken, hou ik het in deze tijden niet lang vol."

Barbie keek haar meelevend aan. "You'll get used to it, believe me. When I was in the army, I used to worry about the exact same things with the guys I had to kill."

Lucy haalde haar schouders op. "Deze tijden zullen nooit wennen."

Barbie zuchtte. "Maybe not.. Maar het is bizar hoe snel je kan wennen aan iets.."

Lucy keek hem aan. "Zoals?"

Barbie haalde zijn schouders op. "Believe it or not, but I'm already getting used to this world."

Lucy haalde haar schouders op. "Ik wou dat ik dat kon."

Barbie glimlachte. "Ik zou zeggen, ga bij het leger. Maar dat gaat nu niet zo gemakkelijk.."

Lucy lachte. "Plus dat ik niet geschikt ben voor het leger."

Barbie haalde zijn schouders op. "Well, zoals jij die walkers doodt. Denk ik toch dat je er best geschikt voor zou kunnen zijn hoor."

Lucy schudde haar hoofd. "Ik ben mentaal niet sterk genoeg."

Barbie zuchtte. "Dat kan je ook trainen."