Times of Amnesia {L&S}{OUAT}

Hook keek om zich heen, waarbij zijn blik bleef hangen op een vrouw met witblond haar. Een glimlach vormde spontaan rond zijn lippen terwijl hij op haar af liep. "Elsa?"

Elsa draaide zich verschrikt om. "Hook, ik had niet verwacht jou hier te zien."

Hook grijnsde. "Dat hoor ik wel vaker."

Elsa knikte. "Ik heb alleen geen tijd. Ik moet naar koning Hans. Hij gaat voor goed mijn probleem oplossen."

Hook keek haar met een frons aan. "Heb je een oplossing gevonden voor je.. krachten?"

Elsa schudde haar hoofd. "Hij gaat me vermoorden. Dat is de enige manier om van alle ellende af te zijn. Ik moet nu gaan," waarna ze wegliep.

Hook keek haar verbaasd aan. Toen de vrouw wegliep, zette hij enkele stappen achter haar aan en pakte haar pols vast. "Dat is niet de oplossing, Elsa, dat weet je zelf ook wel."

Elsa trok haar wenkbrauw op. "Wat maakt het jou uit? Niemand zou me missen. Wil je me nu loslaten?"

Hook keek haar een tikkeltje bezorgd aan. "Nee. Ik zal je missen."

SB
David loopt op zijn gemak over straat, zijn blik gericht op de donkere lucht.

Elsa staarde hem verbaasd aan. "Hoe... Kan dat? Mensen hebben mij altijd verteld dat niemand mij zou missen."

SB
Lea loopt richting haar auto om terug te gaan naar huis.

Hook haalde zijn schouders op. "Niet iedereen is te vertrouwen.."

SB
David glimlachte naar Lea, die in de richting van haar auto liep. "Goodevening."

Elsa haalde haar schouders op. "Ik moest me altijd verstoppen van mijn ouders. Nu ze er niet meer zijn, weet ik dat mijn dood het enige is wat ze willen."

SB
Lea glimlachte terug. "Hey."

Hook keek haar fronsend aan. "Waarom zou je dat waar moeten maken als je ouders er toch niet meer zijn?"

SB
David keek de vrouw aan. "Hoe gaat 't?"

Elsa slaakte een zucht. "Om hun laatste wens te vervullen."

SB
Lea keek de man aan. "Wel goed, met jou?"

Hook keek haar peinzend aan. "Ze hebben er helemaal niets aan.. En denk eens aan je zus."

SB
David glimlachte. "Prima," respondeerde hij. "Was het je al opgevallen dat de klok weer is gaan lopen?" hij gebaarde naar de stadsklok.

Elsa haalde haar schouders op. "Anna heeft me niet nodig. Die is gelukkig met Hans."

SB
Lea wierp een blik op de klok. "Hoe kan dat?"

Hook keek haar met een frons aan. "Luister, ik heb mijn eigen zusje ook ooit verlaten omdat ik dacht dat ze gelukkig was met haar vriend. Ik ging de zee op en verdween voor jaren, toen ik terugkwam heeft ze me dat nooit vergeven. Ze mist je waarschijnlijk, Elsa, je kan niet voor eeuwig uit haar leven wegblijven."

SB
David haalde zijn schouders op. "Misschien dat Rehina hem heeft laten repareren."

Elsa slaakte een zucht. "Wegblijven is de enige manier om haar leven niet in gevaar te brengen. Ik haar niet nog eens pijndigen met mijn krachten."

SB
Lea knikte. "Het werd wel eens tijd."

Hook keek haar aan. "Op deze manier pijnig je haar nog veel meer."

SB
David knikte. "Zeg.. Heb jij nog enig idee hoe we elkaar ontmoet hebben?" vroeg hij. "Want.. Ik lijk dit van helemaal niemand te weten.."

Elsa trok haar wenkbrauw op. "Waarom vind je het zo belangrijk wat ik doe? Heb je niks beters aan je hoofd?

SB
Lea knikte. "Toen jij in koma lag, heb ik steeds bloemen bij je bed gezet. Daarvoor kende we elkaar niet."

Hook haalde zijn schouders op. "Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik je door zou laten gaan met dit plan."

SB
David knikte langzaam. "Maar ik kan me niet herinneren hoe ik Catherine heb ontmoet, maar misschien dat dat komt door die coma.."

Elsa keek hem aan. "En waarom is dat?"

SB
Lea haalde haar schouders op. "Zou kunnen."

Hook keek haar met een frons aan. "Omdat je één van de weinige bent die ik oprecht mag."

SB
David zuchtte. "Het zal wel gewoon aan mij liggen."

Elsa slaakte een zucht. "Ik mag jou ook."

SB
Lea schudde haar hoofd. "De koma heeft het er in ieder geval niet makkelijker op gemaakt."

Hook glimlachte breed. "Als dat het geval is, dan ga je nu met mij mee in plaats van naar Hans. Ik ken wellicht iemand die je kan helpen met je.. krachten."

SB
David glimlachte schamper. "Life is unfair."