The Walking Dead 2.0

Lilly slaakte een zachte zucht.

Kenny kwam overeind, zijn blik gleed langs de omheining. Hij zuchtte geërgerd, er leek geen enkele manier om te ontsnappen.

Clementine werd wakker.

Lee kwam ook langzaam overeind, Kenny's voorbeeld volgend. Vandaag zou een goede tijd zijn om na te denken over een plan om te ontsnappen.

Clementine ging net als Kenny en Lee rechtop zitten.

Lee liep naar een van de stoelen, gevolgd door Kenny.

Bonnie kwam binnen lopen en bekeek de groep.

Luke veerde overeind toen hij Bonnie binnen zag komen lopen. "Ah. Bonnie, kan ik je even spreken?"

Bonnie knikte. "Ik heb alleen niet veel tijd."

Luke liep op haar af. "Wat bezielt jou in hemelsnaam?"

Bonnie haalde haar schouders op. "Sorry. Ik had geen keus."

Luke keek haar kwaad aan. "Blijkbaar had je genoeg keuze toen je besloot niet met ons mee te gaan."

Bonnie slaakte een zucht. "Ik kan het je niet uitleggen. Sorry ik moet gaan." Ze liep weg.

Luke pakte haar bij haar pols vast en trok haar terug de buitenplaats op, waarna hij haar vastklemde tegen de muur. "Just say it. Tell me that you never actually loved me."

Nick snelde op Luke af en probeerde hem achteruit te trekken. "Luke.. Rustig.."

Bonnie keek hem aan. "Ik houd nog steeds van je. Later zul je begrijpen waarom ik dit heb gedaan."

Alvin werd wakker en liep naar de muur. "Ze is het niet waard Luke."

Luke keek haar boos aan. "Bullshit." Hij haalde diep adem en deed toen toch een paar passen bij haar vandaan, luisterend naar Nick en Alvin.

Bonnie liep snel weg.

Alvin keek hem aan. "Are you okay?"

Luke lachte schamper. "Nope."

Alvin slaakte een zucht. "I'm sorry."

Nick snelde achter Bonnie aan. "Bonnie, wacht."

Bonnie schrok dat ze haar naam hoorde en voordat ze het wist schoot ze. Maar het was Nick...

Nick's hele lichaam schokte van de klap, waarna hij achterover viel. Een pijnscheut schoot door zijn borst, zijn hele lichaam trilde.

Luke schrok op van het schot. "Holy shit. Nick!" Hij snelde op zijn beste vriend af, die onderhand op de grond was gevallen. Het kon hem niets schelen dat hij onder het bloed zou komen te zitten, hij knielde naast Nick neer en pakte zijn hand vast. "Het komt goed bro.. Het komt goed.."

Pete werd wakker van het schot. Hij ging snel kijken, en zag daar Nick liggen. "Nick, what happend?", zei hij met tranen in zijn ogen.

Nick ademde zwaar, met veel moeite. "I.." hij kreeg de woorden niet over zijn lippen. Hij reikte blindelings uit naar Pete's hand. "You're like a father to me, Pete. It actually just feels likes you're my real dad, I.. I love you.." Hij wierp zijn blik met moeite op Luke en kneep in diens hand. "You're the best friend I've ever had, Luke. I couldn't imagine where I would've end up without you.."

Pete snikte. "Jij bent als mijn zoon, Nick. I love you. I will always love you. Ik blijf altijd bij je. Wat er ook gebeurd."