Boete District 11

Neil Blakes
Fronsend had Neil toegekeken, hoe de burgemeester van het district haar toespraak hield. Gevolgd door een filmpje over de opstand, de Donkere Dagen. Allebei vertelden ze hoe ongelooflijk goed het Capitool wel niet was en hoe stom de districten zich hadden gedragen. Aan het gezicht van hun burgemeester, had hij kunnen zien dat het niet haar woorden waren. Ze had zelf net zo hard meegevochten als ieder ander. En toen hun vorige burgemeester werd vermoordt, had ze uit eigen iniatief het bestuur op zich genomen. Vanaf zijn plek naast het podium keek hij peinzend naar de kinderen, die - netjes ingedeeld op leeftijd en geslacht - in rijen verdeeld stonden. Het enige wat hij nog voor ze kon doen, was ervoor zorgen dat één van de twee tributen veilig thuis kwam. Dat was het enige wat hij nog kon doen om zijn districtgenoten nog een beetje van dienst te zijn.

De burgemeester wenkte hem, ten teken dat hij het podium op moest komen. De man aarzelde even, maar na enkele seconden kwam hij toch het podium op. Bij de microfoon bleef hij staan. "We hebben veel verloren tijdens de Donkere Dagen," begon hij. "En we staan op het punt om minstens één van onze districtgenoten en misschien twee te verliezen. Ik zal er alles aandoen om één van de twee tributen, weer veilig thuis te brengen." Hij schudde even mistroostig zijn hoofd, alvorens naar de bol met de namen van de meisjes te lopen.

"De vrouwelijke tribuut van District 11 is," begon hij, nadat hij een papiertje uit de bol had gehaald en weer voor de microfoon was gaan staan, "Rain Rose."

Rose haalde nog maar eens diep adem, terwijl ze strak naar de grote, ronde bol met meisjesnamen keek. Daar zat haar naam ook bij. Een stuk of veertien keer minstens, als ze het goed had. Met een te jong broertje was zij degene geweest die de bonnen op haar naam had moeten nemen. Om dat kleine beetje eten bij elkaar te schrapen voor haar familie. Hopelijk deed het kleine aantal bonnen niet voor haar, wat het mogelijk wel voor een ander zou doen; haar dood bezegelen. De - ietwat duister geklede - man op het podium begon met praten, en stak toen zonder onnodig vertoon zijn hand in die grote, glazen bol. 'Rain Rose,' hoorde ze roepen. Het kon toch niet waar zijn. Nog twee jaar. Als ze het nog twee jaar uit hadden gesteld, had haar naam niet eens meer in die bol kunnen zitten. Maar nee, nu al moest ze haar leven opgeven. Een vreselijk leven overigens - zonder ouders, zonder liefde, zonder vriendje, zonder geld. Nu, ze had haar ouders wel. Maar die gaven eigenlijk niet om haar. Jammer genoeg voor hen, was ze een mond om te voeden, al werkte ze het geld voor dat voedsel - en zelfs een klein beetje meer - onderhand wel zelf bij elkaar. Met haar borst vooruit en een opgeheven kin wandelde ze naar het podium, om naast de - toch wel behoorlijk interessante - donkere gedaante te gaan staan. Misschien was het maar beter dat ze dood ging.

Neil Blake
Een peinzende blik lag in zijn ogen, toen het meisje naar voren kwam. Hij dacht haar vaag te herkennen, maar dat had hij met al zijn districtgenoten. Vrijwel elk gezicht had hij wel één of meerdere keren te zien gekregen. "Rain Rose, onze tribute van dit jaar," kondigde hij aan, toen ze naast hem was komen staan. Een zucht rolde over zijn lippen. "En dan is het nu tijd voor de jongens."

Langzaam zette hij een stap in de richting van de tweede bol, ook hier trok hij er snel een willekeurig papiertje uit. Zonder moeilijk te doen en de spanning te vergroten. Neil vouwde het papiertje open, terwijl hij weer een stap terug zette zodat hij weer voor de microfoon stond. "De mannelijke tribuut van dit jaar is, Kian Malone."