Boete District 5

Danielle Cortez
Met een zelfverzekerde tred liep de lange, slanke vrouw het podium op. Hoe verschrikkelijk ze de Hongerspelen ook achtte, ze voelde zich goed bij haar beslissing om zich op te geven als mentor. Een kleine glimlach vormde haar volle lippen. Ze had ervaring met overleven, ze kon vechten. De tributen van het district zouden wellicht nog een kans kunnen maken, zolang ze de juiste tactieken kenden. Maar toch, was de spanning duidelijk voelbaar rond de tributen. Hun familieleden. Eigenlijk, voelde vrijwel iedereen spanning op het moment. Niet zo gek, één van hen zou nooit meer terugkeren.

Ze stopte voor de microfoon en zwaaide even nonchalant haar bruine haar naar achter. Even schraapte Danielle haar keel, alvorens even een blik te werpen op de vele kinderen. "Beste vrienden," begon ze. Aangezien vrijwel iedereen elkaar kende in het district, klonk dat als een gepast begin. "Ik wil om te beginnen even een minuut stilte vragen, om de districtgenoten die we zijn verloren tijden de Donkere Dagen en de kinderen die we misschien zullen verliezen alvast te herdenken." Het was misschien niet het meest verstandige, dat je kon zeggen, omringd door vredesbewakers. Maar dat kon haar nu even niet zoveel schelen. Het hele district viel stil, en op de twijfelende blik van de burgemeester na, bracht niemand er wat tegenin. Danielle telde de seconden mee, en bij 60 schraapte ze opnieuw even haar keel. "Dan, zal ik nu eerst de vrouwelijke tribuut bekend maken." Ze zette een stap dichterbij één van de twee bollen, om daar een papiertje uit te halen.

"Onze vrouwelijke tribuut is.." Ze haalde even diep adem en vouwde het papiertje open. "Ellie Robertson."

Ellie keek vluchtig om zich heen. Haar hart klopte in haar keel, terwijl ze kort de gespannen gezichten van de andere kinderen scande. Twee van hen zouden straks vertrekken naar het Capitool, en wellicht nooit meer terug komen. Wat als zij het zou zijn, die haar district moest vertegenwoordigen als vrouwelijke tribuut? Wat als één van haar vrienden de arena in zou moeten? Haar aandacht was er niet bij, toen de burgemeester een toespraak hield en ze een video op de grote schermen op het plein weergeefden. Haar zenuwen werden erger met de minuut en ze had het gevoel dat ze niet meer kon bewegen, alsof iemand haar had vastgeplakt aan de grond. Ze drukte gespannen en zonder dat ze het zelf door had haar nagels in haar handpalmen. Haar ademhaling was bijna gejaagd, alsof ze een lang stuk had gerend. Nog nooit in haar hele leven, was ze zo zenuwachtig geweest. Het meisje kon haar aandacht pas weer op het podium richten, toen een andere vrouw - die ze vaag herkende - het podium op liep. Haar zelfverzekerde tred maakte Ellie slechts zenuwachtiger. Alsof de zelfverzekerdheid van de vrouw misplaatst was, alsof het niet hoorde in een situatie als deze. Danielle had een minuut stilte opgeroepen, voor de doden van de Donkere Dagen en voor de twee tributen die straks naar het Capitool zouden reizen. Een minuut stilte die ieder ander mens zou waarderen, maar haar zenuwen werden alleen nog maar groter. En toen was het zover, de minuut stilte was voorbij. De vrouwelijke tribuut zou binnen een paar minuten bekend gemaakt kunnen worden. Het was alsof het meisje alles in slow-motion zag gebeuren. Hoe de vrouw een papiertje gritste en deze openvouwde. "Onze vrouwelijke tribuut is.." Hoorde Ellie haar vaag door de microfoon zeggen, gevolgd door iets dat ze tien keer zo luid leek te horen - ondanks dat er in werkelijkheid geen enkele verandering in volume was. "Ellie Robertson." Haar hart, die voorheen zo snel had geklopt, leek een slag over te slaan. "Shit," was het enige dat ze, fluisterend weliswaar, uit kon brengen. Haar benen leken wel van lood, maar toch wist ze zich een weg door de menigte te banen. De medelevende ogen van Danielle zochten even haar blik op, waarna ze haar wenkte het podium op te komen. Ellie haalde even diep adem en liep toen de kleine trap op, eenmaal op het houten podium zocht ze de blik van haar vader op. Een zekere vastberadenheid nam plotseling de macht over de blik in haar ogen. Ze moest winnen, al was het maar voor haar vader. Nadat haar moeder was gestorven tijdens de Donkere Dagen, kon ze het niet maken hem nu helemaal alleen te laten. Ze moest zien te winnen.

Danielle Cortez
Met een bemoedigende, meelevende blik in haar ogen, keek ze het meisje aan dat het podium op kwam. Ze leek nog redelijk jong, een jaar of 13-14. Ze gebaarde dat het meisje naast haar moest komen staan, zodat ze haar nogmaals aan kon kondigen aan het "publiek". "Districtgenoten, hier is jullie vrouwelijke tributen Ellie Robertson."

Opnieuw liep ze wat naar voren, ditmaals naar de andere bol. Ze stak haar hand in de bol en graaide er een willekeurig papiertje uit. Ze slaakte een zucht, alvorens weer een stap terug te zetten naar de microfoon. "De mannelijke tribuut van District 5 is Daniel McFlowd."

Daniel slikte de brok in zijn keel weg. Vandaag was de dag. De dag die zou beslissen of zijn leven weer zijn normale verloop zou nemen, of compleet zou veranderen en vermoedelijk nooit meer normaal zou worden. En daarbovenop, zou hij waarschijnlijk niet eens meer terug komen. Een zucht rolde over zijn tong en klonk in zijn oren alsof het hele district deze zou kunnen horen, nu er zo'n geladen stilte in de straten hing. Hij was laat, merkte hij op toen hij een blik op zijn oude, versleten horloge wierp. Hij kwam precies op tijd bij het podium aan, om de kleine Ellie het houten gebeuren op te zien klimmen. Arm meisje. Echter werd het nu ook tijd voor de mannelijke tribuut. En bizar genoeg... Daar werd zijn naam genoemd. Daniel beet even op zijn lip, om vervolgens aan zijn weg naar het podium te beginnen. Daar ging hij dan. Als een pion in een spel. Zo kwam het hem dan toch in ieder geval toe. Alsof hij enkel één van de rode pionnetjes op een mens-erger-je-niet-bord was, en er elk moment door een andere pion af kon worden getikt. Het enige verschil was dat de rode pionnetjes nog kans hadden om opnieuw in het spel te verschijnen. En hij wist toch zo goed als zeker dat dat voor hem niet op ging.