Boete District 9

Forrest Mathis
Waarom? Klonk het om de minuut door zijn hoofd. Waarom moest het Capitool zoiets gruwelijks doen? Zijn district was hier niet voor gemaakt, net zoals de andere districten overigens. Hooguit 1, 2 en 4 zouden nog een kans maken. 3 misschien ook wel, aangezien de meeste het daar ook niet al te slecht hadden. Maar District 9? Hoe zouden zij ooit een kans maken, zwaar ondervoed als ze waren? Forrest wist dat hij eigenlijk hoop moest houden, misschien kreeg hij wel een stel sterke tributen mee. Dat zou zijn taak als mentor een stuk eenvoudiger maken. Ergens, had de lange man alweer spijt dat hij had aangeboden de mentor van zijn district te worden. Hij wist niet of hij het aan zou kunnen, om de schuld op zich te dragen als zijn tributen zouden sterven.

Hij keek weg bij de video die ze afspeelden, zijn ogen keken de rijen vol mogelijke tributen langs. Forrest probeerde zo goed als mogelijk de geluiden van de video af te schermen. Zodat hij ze niet zou horen, tevergeefs weliswaar. Hij zuchtte. Waarom deed het Capitool zoveel moeite zichzelf op te helderen? Ze moesten toch weten dat het nooit zou gaan lukken, na het plat gooien van District 13. De dagenlange martelingen.

Ietwat nerveus liep de man, nadat de video was afgelopen, het podium op. Hij was nerveus voor de kinderen, angstig zelfs voor de namen die hij uit de bollen zou halen. Wiens onschuldige leven zou dit jaar eindigen? "Beste districtgenoten. Vandaag komen we bij één, om afscheid te nemen van één van de kinderen uit ons district. Één van hen, zullen we hopelijk weer terug zien," hij aarzelde, niet wetende wat hij verder nog moest zeggen. "Mijn hart, en ik denk dat dit geldt voor ieder van ons, gaat niet alleen uit naar de tributen van dit jaar. Maar ook naar hun familieleden." Met trillende benen liep hij op de bol met de namen van mogelijke vrouwelijke tributen af.

Hij trok er een willekeurig papiertje uit en vouwde deze open, zijn gezicht trok wit weg toen hij de naam herkende. Het was één van de jongere kinderen uit het district, één van de kinderen waar niemand hoop voor zou hebben in de arena. "De vrouwelijke tribuut van District 9 is, Mia Evans."

Mia staat voor aan de menigte van gespannen meisjes. De vakken met kinderen uit hun district staan gerangschikt op leeftijd. De jongens links en meisjes rechts gezien vanaf het podium. Snel werpt ze een blik over haar schouder om te kijken naar alle meisjes die achter haar staan. Als ze een stem door de speakers hoort draait ze zich weer naar het podium. Na een korte en kille toespraak van de burgemeester wordt er een filmpje vertoond. Ze kijkt maar half geïnteresseerd, te gespannen om op te letten. Ze weet dat veel meisjes de oudste zijn uit hun gezin, zij hebben eten ingeruild voor een extra kaartje in de grote, glazen pot. Zij heeft dat niet gedaan, wat in theorie zou betekenen dat de kans minder groot is dat zij getrokken word.
Links en rechts beginnen kinderen te praten als het filmpje afgelopen is. Er wordt snel een einde aan gemaakt door de man die het podium op komt. Mia houdt haar adem even in als de hand van de man boven de glazen pot met namen hangt. Ze geeft zichzelf heel even tijd om te ademen als de man terug loopt naar de microfoon. Ook in de ogen van de man ziet ze angst. Haar maag krimpt ineen als de man zijn zin begint. 'De vrouwelijke tribuut', begint de man. Ze knijpt haar ogen dicht, alsof het zou helpen. ' van district 9 is, Mia Evans'. Mia's ogen schieten open en ze hapt naar lucht. Dat was het, gaat door haar hoofd. Ik ben er geweest. Twee vredesbewakers komen haar richting in gelopen en blijven voor haar neus staan. 'Je moet mee', zegt één van hen, met medelijden in zijn stem. Voorzichtig doet ze een stapje naar voren en kijkend zoekend om zich heen. Haar ogen proberen haar ouders te vinden, maar tevergeefs, het is te druk. Twee handen sluiten zich ieder om een arm. Zacht wordt ze in de richting van het podium geduwd.

Dan voelt zich nog verbazingwekkend kalm, in een situatie als deze. Ondanks dat de kans toch nog redelijk groot is, met de hoeveelheid papiertjes met zijn naam erop in de bol, dat hij in de arena komt voelt hij amper echt angst. Waarschijnlijk komt dat nog, uiteindelijk. Wellicht, als hij naar voren wordt geroepen. Of als er überhaupt iemand naar voren wordt geroepen. Misschien dat de angst dan toeslaat. Misschien kan hij gewoon nog niet onder ogen zien, dat dit echt gaat om een strijd van leven en dood. Hij haalde even een hand door zijn donkerblonde haar, zijn ogen stonden gericht op het podium. De woorden van de toespraak van de burgemeester, de informatie die het filmpje overbracht. Het was allemaal nep, allemaal. Dat besefte hij maar al te goed. Het Capitool probeerde zichzelf beter over te laten komen, door het over te brengen alsof alles de schuld was van de districten. De informatie die ze overbrachten, dat was niet hoe het werkelijk was gegaan. Dat was niet waarom zijn oudere broer was gestorven. De jongen keek voor een kort moment over zijn schouder om naar zijn ouders, zijn vader ving zijn blik op en glimlachte even schamper. Langzaam verplaatste Dan zijn blik naar het vlak waar de meisjes stonden, zijn blik bleven hangen bij zijn tweelingzus en verplaatste daarna naar zijn zusje. Plotseling begonnen de zenuwen toch toe te slaan, wat als zij de arena in moesten? De spanning bouwde op toen de Forrest - die hij wel vaker had gesproken - aankondigde de vrouwelijke tribuut bekend te maken, ook op het gezicht van de man was angst en twijfel te zien. Een trilling trok over zijn ruggengraat, toen de naam van de vrouwelijke tribuut over het plein galmde. Mia Evans. Dan beet op de binnenkant van zijn lip, toen hij zag hoe het meisje naar voren werd gebracht.

Forrest Mathis
Forrest onderdrukte een zucht, toen hij het meisje - gedwongen - naar voren zag komen. Waarom moest het Capitool zo wreed zijn, een 12-jarig meisje te laten vechten voor haar leven? Hij keek haar meelevend aan, toen het meisje de trap op kwam. Even wisselde hij een blik uit, met de mensen waarvan hij wist dat het haar ouders waren. "Het komt goed.." Probeerde hij haar gerust te stellen, toen ze eenmaal naast hem stond. "Districtgenoten. Hier is de onze tribute voor de eerste Hongerspelen, Mia Evans," zijn stem trilde licht.

Hij begaf zich nu in de richting van de tweede bol, nog altijd met benen die gemaakt leken te zijn van lood. Hij stak zijn hand in de bol en trok er snel een papiertje uit. "Dames en heren, onze mannelijke tribuut is Dan Franta."

Mia wist niet hoe ze zich moest voelen. Ze zag Dan naar voren lopen en in haar hoofd speelde zich een tweestrijd af. Dan was de persoon die ze het meest vertrouwde. Ze wilde niet dat hij gevaar zou lopen in de arena, maar tegelijkertijd was ze blij dat uitgerekend hij mee moest met haar, aangezien ze een sterk bondgenootschap hadden.
Mia volgt hoe Dan aan de andere kant van hun mentor het podium op klimt en ze glimlacht even bemoedigend naar hem als hij eenmaal staat. 'Het komt goed', zeggen haar lippen bijna geruisloos.

Dan's zenuwen namen enkel toe. Waar ze opeens vandaan kwamen, wist hij niet. Waarschijnlijk drong het nu pas echt tot hem door dat dit echt gebeurde. Aan de ene kant viel er een last van zijn schouders, omdat zijn zusjes de arena niet in hoefden. Maar aan de andere kant, was het alsnog Mia die nu de arena in moest. En de jongens waren nog niet bekend gemaakt.
Een peinzende, bijna angstige blik lag in zijn ogen terwijl hij naar het podium staarde. Hij probeerde Mia's blik even op te vangen. Maar toen Forrest naast haar in beweging kwam, verplaatste hij zijn blik om diens bewegingen te kunnen volgen. Het papiertje werd uit de bol gehaald, waarna de stem van de man opnieuw over het plein klonk. "Dames en heren, onze mannelijke tribuut is Dan Franta." De donkerblonde jongen vloekte binnensmonds, waarna hij even hoopvol om zich heen keek. Was er niet toevallig nog een andere Dan Franta in District 9? Toen hij in zag, dat dit niet het geval was. Liep hij met tegenzin naar voren, de ogen van vrijwel als zijn districtgenoten waren op hem gericht. En dan keek het Capitool ook nog live mee. Het zou typisch iets voor hem zijn, om nu te struikelen en op zijn bek te gaan. Een kleine glimlach vormde zijn lippen bij die gedachte. Heelhuids kwam hij aan bij het podium, om daar het trapje op te lopen en naast Mia te gaan staan. "Weet ik," fluisterde hij zacht terug. Hij zocht even de blik op van zijn ouders en van zijn zusje en tweelingzus.