Boete District 3

Steven Bailey
Een schuine grijns vormde de lippen van de blonde man, terwijl hij de horde zenuwachtige kinderen bekeek. Zelf gaf hij niet zoveel om het lot van de kinderen. De enige reden dat hij mentor was geworden, was in de hoop was meer respect te krijgen zodra hij één tribuut thuis bracht. Maar natuurlijk, ging dat zijn districtgenoten niets aan. Nee, die mochten mooi geloven dat hij het mentorschap op zich nam omdat hij een goed hart had. Hij gaf überhaupt niets om kinderen, de meeste waren verdomd irritant en misschien was het maar beter ook dat een aantal in de arena stierven. En opnieuw, was dat ook iets dat hij liever achterwegen hield als anderen hem naar zijn "nobele mentorschap" vroegen.

Met grote passen liep hij het podium op, de microfoon werd al iets omhoog gezet terwijl hij aan kwam lopen. Toen hij eenmaal voor de microfoon stond, zweeg hij nog even. Totdat zelfs het kleinste geroezemoes weg was. Steven kuchtte even en begon met spreken: "Districtgenoten. Vandaag staan we hier, op ons eeuwenoude stadsplein om terug te denken aan de gebeurtenissen tijdens de Donkere Dagen. Sommigen zullen schuld voelen voor onze daden, anderen hebben nog steeds hoop op een eventuele revolutie. Maar zover zijn we nog niet. Vandaag zullen onze tributen bekend worden, de twee dappere kinderen die voor de eer van ons district zullen strijden. En ik, zal ze daar met liefde bij helpen."

Hij liep op de linker bol af en stak zijn hand erin. Enkele seconden liet hij zijn hand doelloos door de papiertjes draaien, om er vervolgens één uit te halen. Hij deed weer een stap terug naar de microfoon. Een speelse grijns vormde zijn lippen, terwijl hij opnieuw wachtte tot er een absolute stilte heerste op het plein.

"De vrouwelijke tribuut van District 3 is, Cori Monet."

Emily staat vrij vooraan in de rijen van meisjes die zich op het plein verzameld hebben. Ze kijkt snel naar de man die de mentor van hun district gaat worden voordat ze haar ogen weer op de grond richt. Ze probeert zich te ontspannen, maar dat gaat toch lastiger dan ze dacht. Normaal is ze altijd zo relaxed, maar nu gieren de zenuwen door haar hele lijf. Ze kijkt om zich heen om bekenden nog even in de ogen te kijken, maar ze is te zenuwachtig om echt iemand te zoeken. Tijdens het praatje van de burgemeester en het filmpje van het Capitool, dat voor het inleidende praatje van de toekomstige mentor kwam, heeft ze de hele tijd haar ogen strak naar voren gehouden. Nu lukt dat niet meer, bang om de man op het podium haar naam uit te zien spreken. De hand hangt inmiddels boven de grote glazen bol. Ze merkt aan de geluiden om haar heen dat niemand adem durft te halen. Ze heeft zich de hele dag al afgesloten voor iedereen, maar nu slaat ze dicht. Alles gaat langs haar heen totdat er een naam wordt genoemd. Ze haalt een keer diep adem. Het gevoel van geluk is niet te beschrijven, ze hoeft niet naar de Spelen! Ze kijkt om zich en neemt nu wel de moeite het gezicht van haar moeder op te zoeken. Ze glimlacht even als ze het gevonden heeft, maar die glimlach verdwijnt gelijk weer als ze beseft wat er had kunnen gebeuren.

Cori wandelde, de rust zelve, naar het grote plein. Verschillende vakken waren met touwen afgezet. Voor de meiden, voor de jongens.. Zodat iedereen een nette plek had om te staan. En natuurlijk zodat het middenpad goed vrij was, zodat iedereen kon zien wie de tributen waren die voor hun district zouden gaan vechten. En vermoedelijk niet meer terug zouden komen. Cori, beter bekend als the Crow, had ergens een onderbuikgevoel gehad. Ze had zich, al voor ze zich naar het plein begaf, al voorgenomen dat ze zou winnen, als ze gekozen werd. Dan had ze misschien nog een glimmend dingetje om mee naar huis te nemen. Dan kon ze een huis vol glimmende dingetjes betalen.
Een forse man waggelde het podium op. Hij leek de blondine geen man die echt iemand zou helpen, laat staan dat hij haar aardig leek. Zijn - naar haar mening te - vettige hand verdween in een grote glazen bol met honderden, zo niet een kleine duizend papiertjes met namen. Er werd er eentje uit getrokken. 'Cori Monet!' was alles wat ze hoorde, terwijl een kleine grijns zich langzaam op haar gezicht begon te tekenen en de menigte voor haar uiteen week. Met grote passen liep ze naar het podium, waarop ze zich met een onverklaarbare uitdrukking van blijdschap naar de andere kinderen wendde. Jammer genoeg moest die man die nu ineens naast haar stond, het moment verpesten. Gewoon, door daar te staan. Door er te zijn.

Steven Bailey
De man keek toe hoe het blonde meisje met grote passen naar voren kwam, een zekere blijdschap was af te lezen van haar gezicht - één die je bij de meeste kinderen die tevoorschijn zou kunnen toveren in een situatie als deze. Toen ze eenmaal naast hem was komen staan, legde hij even een hand op haar rug. "Hier is dan onze vrouwelijke tribuut, Cori Monet."

Langzaam liep hij nu af op de tweede bol, die gevuld was met de namen van de jongens. Hij stak zijn hand in de bol om er een papiertje uit te vissen. "En onze mannelijke tribuut, is.. Ethan Cockerell!"

Ethan haalde diep adem. Al het gedoe met de boete snapte hij niet helemaal. Als je naam uit de bol komt, dan moet je naar de Hongerspelen, niks aan te veranderen. Zijn hoofd was relaxed, maar zijn hard bonkte als een gek tegen zijn borst. Nog een keer ademt hij diep uit voordat hij zijn huis uitstapt. De weg naar het grote plein wordt drukker naarmate hij dichter bij komt. Eenmaal op het plein wordt hij geïdentificeerd en ingedeeld in het vak dat voor hem links is. Hij ziet Cori naar voren lopen en probeert te peilen hoe ze zich voelt. Op haar gezicht is niets anders te zien dan een glimlach. Zou hij ook zo cool kunnen blijven als hij naar voren wordt geroepen? De aankondiging voor de mannelijke tribuut is alweer begonnen als hij weer wakker wordt uit zijn gedachten. 'Ethan Cockerell!' Hij weet wat dit betekent, het betekent dat hij zijn leven niet meer zeker is. Toch weet hij een beetje zelfverzekerd te kijken als hij naar het podium loopt. Hij weet niet hoe het eruit heeft gezien, maar hij was een combinatie van trots, angst en verdriet.